De golf en de zee

Hier op aarde is alles tijdelijk en vergankelijk.

Wanneer je dieper ingaat op de vergankelijkheid ontdek je dat er een hoopgevende boodschap in schuilt namelijk de fundamentele natuur van het universum. Het leven is een gemeenschap waarin een onafhankelijk bestaan niet bestaat. Als alles vergankelijk is dan is alles zonder enig blijvend stabiel bestaan.

Vergelijk het met een golf in de zee. Aan de ene kant lijkt ze een aparte indentiteit te hebben met een begin en een eind, een ontstaan en een vergaan. Aan de andere kant bestaat de golf niet echt maar is ze gewoon een beweging van het water, zonder enige identiteit. De golf wordt tijdelijk mogelijk gemaakt door wind en water en is ook nog afhankelijk van een reeks voortdurend veranderende omstandigheden, en is dan ook nog verbonden met alle andere golven.

Wanneer je er zo naar kijkt bestaat niets op zichzelf. Ook wij bestaan enkel maar dank zij al de andere omstandigheden zoals zuurstof die de bomen ons leveren en water dat zich in wolken door de hemel verplaatst dank zij de wind, en we leven ook dank zij de zon die warmte geeft en alles laat groeien . Zonder die omringende omstandigheden zouden wij niet bestaan in de vorm zoals we nu bestaan en we zijn dus verbonden met de gemeenschap van omstandigheden die in zijn geheel “het leven” genoemd wordt. In onze vergelijking met de golf is dan de zee het leven en wij de golf die een beweging is van dat leven. Bij windstil weer verdwijnen de golven en zijn wij één met de zee, zijn wij de zee. Onze identiteit verdwijnt in de massa van het grote universele geheel en we kunnen op geen enkel moment zeggen dat onze vergankelijkheid “dood“ betekent. Het is daar dat het schoentje wringt. We kunnen ons individu en het idee van ons onafhankelijk bestaan niet opgeven en houden ons angstvallig vast aan de gedachte dat wij een op zich zelf bestaande identiteit zijn. De golf die bang is om te verdwijnen in de stilte van de kalme zee. De golf die och arme een rimpel is tegenover de diepte en de uitgestrektheid van de zee houdt zich vast aan het idee dat ze op zichzelf bestaat en als ze die gedachte loslaat dat ze verdwijnt en voor altijd weg is. Het zou net andersom moeten zijn en we zouden moeten beseffen dat we de zee zijn in zijn geheel en dat wij ons uiten in golven en beweging in schuim en zout . Wij zijn het leven . We zijn veel meer dan de vorm die we nu hebben aangenomen. Een vergankelijke homp vlees met wat beenderen waarin het leven aanwezig is maar op elk moment de vorm kan verlaten zoals een bewoner zijn huis verlaat. Wees niet bang van die gedachte want de angst zit niet in de eenheid maar juist in het verlaten van de eenheid .

Meditatie 1 november 2022