Herinneren in de toekomst

Hetgeen voorbij is komt steeds terug in mijn herinneringen.

Het kost me moeite om er uit weg te blijven. Zelfs in mijn dromen kom je terug.

Je naam die gegrift staat in steen wordt door het mos onleesbaar gemaakt alsof je weg bent.

De steen is koud zoals jouw handen.

De stilte zwijgt in haar warme stralen van aanwezigheid. Wat genieten wij van bij elkaar te zijn. We hebben geen woorden meer nodig om verbonden te blijven.

De liefde heeft onze onhebbelijkheden bedekt en we vinden rust bij elkaar.

We zijn gelukkig omdat we niet meer dromen van geluk en we zijn tevreden met wat er is.

Nu ook.

Ik zie je nog altijd graag ook al ben je even niet meer zichtbaar.

Je loopt mijn hart steeds in en uit zoals je door ons huis loopt.

In de gangen van mijn gedachten hangen je foto’s en je schilderijen. In onze kinderen beweeg je als een weerspiegeling van schoonheid.

Mijn gedachten projecteren zich in de toekomst en ik ben mij sterk bewust van onze vergankelijkheid en onze tijdelijkheid en ik stel me voor dat ook dit ooit eindigen zal. Wat we samen overleefden en hoe we vermoeid het toch nog uitgehouden hebben en bij elkaar gebleven zijn.

Je bent steeds mooier geworden in het ouder worden en hoe je leerde om los te laten of hoe je alles hebt laten bezinken in de stilte van je hart.

Jij bent mijn stilleven van licht dat danst op het ritme van de wind.

Je woont nu, maar ook voor altijd, in mijn hart.

Gelukkig kan ik uit de toekomst afdalen en met mijn voeten terug op de grond van het heden thuis komen om samen met jou naar jouw schetsboeken te kijken.

Dat wat is, zal in de toekomst een herinnering zijn.

Maar nu geniet ik van het nu.

Meditatie 3 juni 2023