De werkelijkheid is één.

Geluk en je ongeluk zijn in werkelijkheid één. Ze zijn alleen door de illusie van de tijd gescheiden.

Tijd is een uitvinding van ons verstand dat enkel begrijpt dank zij contrast, dualiteit of splitsing.

Grijs begrijpen we omdat we wit tegenover zwart hebben gezet.
Tijd begrijpen we omdat we toekomst tegen verleden hebben gezet.

Deze indeling maakt dat we het tijdloze NU, niet meer zien.

Indien we elk moment splitsen in, dit was het, of dit zal het worden, gaan we aan het belang van dat moment voorbij.
Het moment splitsen in vroeger of in later is uit de eeuwigheid stappen en in de tijd terecht komen.
De illusie van tijd zorgt ervoor dat we uit het ALTIJD stappen en ons daardoor sterfelijk maken.

Ook al kunnen wij ons er niets van herinneren, toch nemen we aan dat ons leven begon bij onze geboorte.
Was je dan niets toen je groeide in de buik van je moeder?
Was je dan niets toen de eicel bevrucht werd waaruit jij groeide?

Aannemen dat we niet bestonden voor onze geboorte maakt het gemakkelijker om aan te nemen dat we niet meer bestaan na onze dood.
Door de dualiteit als handvat van ons denken te blijven gebruiken verdwijnt het absolute, non-duale uit ons leven.

Dualiteit ontstaat door splitsing.

Eenheid is non-duaal.
Iets dat één is, is volledig en niet gescheiden.

Ook al denken we dat we gescheiden zijn en leven we naar die overtuiging in dualiteit met elkaar en al het andere leven, we zijn het niet.
Alle leven put zijn energie uit dezelfde onuitputtelijke bron van leven.

Iemand zijn energie afnemen is onmogelijk. Zelfs al dood je hem dan is hij nog. Want energie vermindert of vermeerdert nooit. Ze is vol. Altijd vol.
Verdwijnen is onzichtbaar worden.
Meer niet.

Het is energie die zich verplaatst.
Niet zijn is energie die onzichtbaar is en zijn is energie die zichtbaar is.
Zijn of niet-zijn is hetzelfde.
Energie.
Het leven zelf.

Het menselijke drama is dat wij met onze gedachten dualiteit hebben bedacht en aangenomen, waardoor wij onszelf buiten spel hebben gezet en in vijandschap en geweld zijn terecht gekomen.
Want dualiteit maakt verschil.
Verschil maakt discussie.
Discussie maakt ruzie.
Ruzie maakt strijd.

De angst om tekort te komen of minder te hebben dan een ander maakt dat we ons zo vijandig gedragen tegenover elkaar.
Het enige geneesmiddel voor deze dramatische dwaling is verbinding.

Universele verbinding.

Ons opnieuw verbinden met alles en iedereen in de geestelijke overtuiging dat we uit die eenheid niet kunnen ontsnappen.

Deze spirituele ontwikkeling is bij vele mensen tot leven gekomen en een nieuw soort religie is ontstaan.

Het leven zelf is onze God.
Er wordt niet meer naar één persoon gezocht.

Eenheid wordt door liefde bij elkaar gehouden.
Liefde is de kleefstof die alles bij elkaar houdt.
Je afscheuren van de eenheid is je losmaken van de liefde.
Je losmaken van de liefde is de weg van angst en eenzaamheid inslaan.

Meditatie 12 oktober 2020