Ploeteren

Door zoveel domheid, eigenwijsheid, dwaling en ondeugd heb ik geploeterd om eindelijk terecht te komen in de stilte en de vrede van mijn hart.

Het was alsof het mijn hart was dat onrust gaf en mij als een speurhond ongeduldig liet zoeken naar wie ik was.

Mijn zoektocht bracht me naar de achterstraten van de stad, naar besneeuwde bergtoppen, naar de diepten van de zee, naar bedwelmende kruiden en goedkope wijn, maar telkens opnieuw wist ik niet wie ik was.

Ik was jaloers op het spelende kind dat lachend zandkoekjes maakte.

Ik zag de eenvoud van de grazende koeien in de weide en de ijver van de nestende vogels en vond geen rust in mezelf.

Ik heb mezelf zelfs lange tijd gehaat.

Waarom kon ik niet anders zijn?

Hoe kon ik mezelf veranderen?

Al dat geploeter en gezoek bracht me steeds dieper naar de afkeer van mezelf en ik verachtte het leven en de ouders die mij gemaakt hadden.

En toch voelde ik dat er in mij een bron van liefde was. Het hield me in leven en ik zocht een middel om tot die bron te geraken.

Overal zocht ik liefde op.

En ik kreeg veel liefde.

Maar ze stilde niet mijn dorst.

Het was of mijn hart een vat zonder bodem was waardoor de liefde die ik kreeg steeds wegvloeide.

En telkens opnieuw snakte ik naar die liefde die me voor altijd zou geruststellen en die me innerlijke rust zou schenken.

Ook dat verlangen stond liefde in de weg.

Laat ook dat verlangen los als de gevangen vlinder in je handpalmen.

Het is stoppen met denken, stoppen met je best doen, stoppen met hopen en dromen, stoppen met ploeteren en verwachten, stoppen met jezelf te veroordelen en te berispen.

Het is je overgeven.

Jezelf overgeven aan de wijsheid en de goedheid van het leven.

Overgave.

Enkel overgave.

Zoals je de eerste keer van hoog in de armen van je vader sprong in het volle vertrouwen dat hij je zou opvangen.

Op diezelfde manier moet je nu in de armen van het leven springen en je overgeven.

Meditatie 15 september 2021