Treur niet

Treur toch niet omdat ik even weg ben.

Ik ben net als jij gewoon het leven hier op aarde binnengestapt zoals ik de huiskamer binnen kwam.

Nu ben ik eruit gestapt omdat ik verder wil.

De dood is het vervoermiddel om naar de overkant te geraken. De veerboot die je overzet.

Het gras is hier echt wel groener dan aan de andere kant.

Hier wordt niet meer gevochten, vergeleken, gewedijverd. Hier hoef je niet meer bang te zijn.

Blijdschap is niet meer verbonden met verdriet, vrede niet meer met oorlog.

Hier is creativiteit en vernieuwing onze bezigheid. Uit het ene wonder ontstaat het andere en schoonheid wordt nooit saai.

Liefde is de spreektaal en bewondering de vreugde.

Ik heb onderschat hoe dicht deze wereld bij de onze lag op aarde.

Toch heb ik dit altijd wel geweten en voelde ik de nabijheid.

Gescheiden door een mistgordijn van misverstand ben ik steeds veilig in mijn lichaam gebleven terwijl mijn geest gemakkelijk heen en weer kon lopen en kon verpozen in de wereld waar ik nu ben.

Treur niet.

Jouw verdriet vormt een muur van pijn tussen mijn vreugde en jou.

Denk alleen maar aan de mooie momenten die we samen hadden, aan onze lachbuien en onze stille liefde die je voelde en die er altijd was.

Treur niet omdat ik even weg ben.

Ik ben nooit mijn lichaam geweest.

Gelukkig maar, want het liet me in de steek. Ik ben niet meer aan vorm of lichaam gebonden.

Ik ben er nog.

Voller en vrolijker dan ooit.

Zo dicht bij.

Ik kan je bijna aanraken.

Dat moet je toch wel merken.

Soms zit ik in de kat die naar je op krolt. Dan wip ik weg als een konijntje in het bos of fluit ik naar jou als een vogeltje uit de boom.

Soms streel ik je gelaat en rommel ik door je haar als de wind en soms drup ik als dauw van de tak naar beneden op je hoofd.

Zo dicht bij.

Nog even en jij kan ook naar hier.

Dan lachen we opnieuw zoals we dat vroeger deden.

Treur niet.

Ik ben er nog.

Meditatie 20 december 2021