De goede dood.
Een lange periode van ziek zijn en lijden brengt je op één moment naar dat kleine moment waarop je zegt: nu is het genoeg, nu ben ik klaar om zonder koffers, zonder plan, te vertrekken en op de trein te stappen van de goede dood, die me verder brengt, verder dan de weg die doodliep in mijn leven.
Hoe vaak nam je al afscheid en bleef je toch omdat je niet verlaten kan?
Moe geleefd. Moe geleden.
De radeloze gezichten die je door hun glimlach door zag van zij die je lief hebben.
Er is nooit een goed moment om afscheid te nemen. Afscheid bestaat niet. Alles is tijdelijk, ook de dood.
Alleen het leven niet.
Dat blijft.
Afscheid is maar even.
Tijd bestaat niet, jaren zijn seconden, en zelfs dat niet.
Je zal me weerzien zonder je ogen.
Me horen zonder geluid.
Me voelen zonder handen of zonder huid.
In je hart leef ik verder in de onsterfelijkheid van onze liefde.
In je herinneringen brokkel ik langzaam af en verdwijn ik in je bezigheden, gelukkig maar, want daar ben ik niet.
Daar ben jij alleen met jouw herinneringen, zonder mij.
Laat de foto’s van vroeger gesloten en voel dat ik er ben in jou.
De dood is een leugen, een einde van niets, een andere vorm van iets dat niet sterven kan. Hoe kan ik je overtuigen dat ik je nooit, nog geen seconde, verlaten heb.
Dank voor de goede dood, die me verloste van wat ten einde was en volbracht was.
Meditatie 1 oktober 2022
