Extremen doen je nadenken

Ons normenstelsel deelt alles in. In beoordelingen van goed of kwaad of in onbelangrijk.

De moraal is afhankelijk van de omgeving waarin je bent opgegroeid en de samenlevingsvormen kunnen naargelang de streek wel erg verschillen.

We oordelen en veroordelen elkaar zo snel omdat de patronen ons werden aangeleerd in onze opvoeding en we daardoor automatisch een mening hebben over iets.

En soms worden we geconfronteerd met omstandigheden die zo extreem zijn dat het ons moeilijk valt om daarover een oordeel te vellen.

We kunnen bijvoorbeeld principieel tegen abortus zijn maar uitzonderingen toelaten indien we weten dat het meisje verkracht werd of dat we zeker weten dat het kindje zwaar gehandicapt zal zijn.

We kunnen principieel tegen geweld zijn maar moeten ingrijpen als we iemand willen redden die wordt aangevallen.

De extremen doen ons nadenken over onze normen van goed of kwaad en vele uitzonderingen zullen tevoorschijn komen.

Een meester leerde mij om niet meer te oordelen, over niets meer, en als er spontaan een oordeel in me opkomt omdat ik zo werd geprogrammeerd, slik ik dat oordeel weer in en herhaal ik voor mezelf zijn woorden: oordeel niet.

Het leven oordeelt nooit maar reageert altijd op elke beweging of actie die je maakt. De reactie van het leven kan verrassend aangenaam zijn of verschrikkelijk onaangenaam maar ook al interpreteer jij het als een oordeel, het is het niet.

Doordat ik mijn spontane oordelen negeer die in me opkomen geef ik de situatie af aan de wijsheid van het leven en observeer ik gewoon hoe het zich verder ontwikkelt.

Het leven heeft gelijk.

Altijd.

In de eenvoud van de waarheid.

Meditatie 19 mei 2022