De kus

De zon kuste me onverwachts met haar warme lippen met één

straal die door de bomen drong.

Ik keerde mijn aangezicht naar haar en ze kuste mijn gelaat.

Zo bleven we even verbonden met elkaar tot de wind de bomen wiegde en mij scheidde van de zon.

Ik denk dat ik elf jaar was toen ik voor het eerst een meisje kuste.

Het regende en we zaten naast elkaar aan de oever van de Semois onder een paraplu.

Gek hoe een vergeten herinnering zo plots tevoorschijn komt.

Later drong ik even de hemel binnen, toen ik je kuste en ik kreeg een voorsmaakje van wat liefde kan zijn.

Nog later toen ik de moed verloren had om verder te vechten en ik alleen door de velden liep, hield de liefde me tegen en vulde mijn hart boordevol tot in mijn ziel.

Liefde is verbinding.

Verbinding met al wat is.

Liefde is warmte als het koud is.

Liefde lest de dorst en voedt.

Liefde troost en kust, omarmt en beschermt. Ze voelt en begrijpt en draagt je door de dalen van verdriet en pijn. Ze geeft de moed om verder te gaan en ze belooft dat alles goed komt.

Je leert de leegte lief te hebben.

Naar de stilte te luisteren.

Je durft de duisternis trotseren.

Liefde leeft.

De bron van geven.

Zonder onderbreking is ze altijd bij jou in haar stille aanwezigheid.

Haar kus verbindt haar ziel met jouw ziel zodat er nog maar één ziel overblijft. De ziel die je overal terugvindt. De enige Ziel die leven heet.

Meditatie 8 juni 2023