Achter mijn schaduw
De lage septemberzon schijnt achter mij en werpt een schaduw die voor mij loopt.
Meestal loopt mijn schaduw naast of achter mij, dat valt me nu pas op.
Hoe sneller ik stap hoe sneller mijn schaduw mij voorloopt. Ik ben verbonden met mijn schaduwbeeld. Mijn donkere schaduw.
Omdat ik geleerd heb mezelf dagelijks in vraag te stellen durf ik me de vraag stellen in hoeverre ik mijn donkere geestelijke kant volg en in hoeverre ik mijn ware aard van licht volg.
Wie ben ik?
Ik ben een kind van het licht dat zijn schaduw voorop laat gaan en zijn rug naar het licht heeft toegekeerd.
Waarom toch?
Omdat bijna iedereen in die richting loopt.
Omdat ik dat van kindsbeen af doe.
Omdat mijn ouders dat deden.
En mijn broers en mijn zuster, mijn familieleden, mijn vrienden.
Het licht verblindt en maakte ons blind.
Wie blijft er zo maar in de zon kijken.?
En de zon is als een kaarslichtje in vergelijking met het licht van de liefde en haar levensenergie.
Ik sta plots stil en ook mijn schaduw wacht.
Ze volgt mijn keuze.
Ik volg haar niet.
Als ik mij beweeg dan beweegt ze, sta ik stil dan beweegt ze niet.
En als ik me omdraai en naar het licht kijk dan is ze verdwenen en loopt ze als een schoothondje achter mij.
Dit is mijn spirituele les van vandaag.
Ik zoek het licht op van mijn ziel.
Ik verwijder mij van de geest van schaduw die in mijn gedachten leeft en niet in mijn hart.
De geest van onrust die me bestookt met rampscenario’s en me bang en onzeker maakt.
De geest van duizend argumenten om het niet te doen.
De geest van oordeel en conclusies.
De geest van scheiding en ruzies.
De geest van haat en wraak.
De geest van liefde leeft in jou even sterk als bij iedereen, met hetzelfde licht. Draai je om.
Knijp je ogen toe en sluit je af voor de angstkreten van jouw denkgeest die jou in haar macht wil houden.
Zoek de bron van liefde die in jou ontspringt. De bron van licht.
En laat je schaduw achter jou.
Meditatie 22 september 2020
