Het ontbijt
Uit gewoonte dekte ik de tafel voor twee. En toen ik me neer zette drong het plots pijnlijk tot me door dat je weg was.
Hoe sterk was jij mijn gewoonte geworden.
Als vanzelfsprekend.
Tot al jouw duizend gedaanten heb ik het gezegd, ik heb je lief.
Ik mis je adem van de nacht.
De bloemen op de tafel.
De geur van je brood.
Heb jij dat ooit geweten hoe groot jouw plaats was in mijn hart?
Zo groot de leegte.
Het zingen van de vogels bekoort mij niet meer.
De ochtend wordt een last. Ik heb angst voor de lange uren van de nacht.
Voor de stilte die je zwijgt.
Ik weet.
Liefde wil bij elkaar zijn en echte liefde laat los.
Ik laat je gaan.
In mijn gedachten.
Ik tel geen zegeningen meer en leer je kennen in mijn leegte.
De stilte wordt onze schuilplaats.
Ons geheim.
Verdriet mijn voertuig naar jou.
Daar zal ik je telkens vinden.
Daar ben je en kom je me tegemoet om bij mij te zijn.
Met jouw ziel streel je mijn hart en spreek je stille woorden.
In een zomerbries voel ik jouw adem.
In de geur van de rozen zit jouw parfum.
Wat ben ik blij je ooit ontmoet te hebben.
Ik heb je lief.
Voor altijd.
Meditatie 18 september 2020
