Verdwijnen is verschijnen

Door meditatie worden we één met een moment. Het onmeetbare kleine ogenblik dat tijdloos groot is en oneindig. Ruimte en tijd zijn begrippen van de wereld waarin we opgroeiden. Ze liggen buiten onszelf.

Tezelfdertijd verdwijnen we uit ons ego en verschijnen we in de grote gemeenschap van Zijn.

In het begin lijkt het erop dat we knipperen als een lamp die slecht contact heeft. Aan en uit. In de gemeenschap of in onszelf.

Het contact dat we nodig hebben om in de stilte en de eenvoud van de eenheid te verblijven is ons hart. Ons hart is de transformator tussen ons lichaam en de daarbijbehorende denkgeest en onze universele ziel.

Daarom dat vele mensen je aanraden om je hart te volgen. 

Let wel op dat je je niet vergist tussen je buik en je hart. 

Je buik verlangt ook onbekende gevoelens die lijken uit een wereld buiten jezelf te ontstaan, maar je buik reageert op je instincten, de natuurlijke begeerten van je lichaam.

Nochtans kan lichamelijke eenheid met een persoon waarvan je houdt je tot een hoger niveau brengen van vrijheid en verlichting maar het blijft een minderwaardige ervaring indien je ooit de geestelijke eenheid hebt meegemaakt door te verdwijnen uit je ego en deel te nemen aan de eenheid van het grote geheel. 

De ervaring van te Zijn zonder lichaam of ego is van zulk hoog niveau van vreugde dat het elke angst om te sterven uit de weg ruimt en het geeft je de zekerheid dat je het leven zelf bent.

Onsterfelijk en oneindig. 

De onuitblusbare energie van creativiteit en verandering vrij van elke vorm of maat in een speelse blijdschap van vernieuwing en rust.

Meditatie 8 februari 2020