De bunker

Ik verschuil me in een bunker van argwaan. 

Ben ik mijn vertrouwen in mijn medemens dan helemaal verloren?

We zijn besmet met angst voor elkaar.

Daar ontstaat elke vijandschap uit. 

Mondmaskers en afstand houden helpt niet meer. De ziekte zit in onze genen.

In elke cel van mijn lichaam zit vijandschap in me opgesloten. Ik ben ervan doordrongen.

Daar moet ik me bewust van zijn.

Mijn schrikreflex toont me hoe erg ik er door bezeten ben.

De bunker beschermt mijn angst, want zolang ik door de spleten van de schietgaten naar buiten loer blijf ik onbereikbaar voor al diegenen die me wel vertrouwen, en vriendschap en liefde met me willen delen.

Een vriend zei me dat hij iedereen een blanco blad geeft van vertrouwen en dat ze met hun keuzen dat blad zuiver houden of bekladden. Hij kwam uit zijn bunker. Niet uit naïviteit want ook hij werd bedrogen en bestolen, maar uit de wil om in het goede te geloven.

Zelfs al weten we dat we door vijandschap besmet geboren worden en het een onzichtbaar deel van ons geworden is, weten we ook dat we oorspronkelijk uit het goede ontstaan zijn. Zelfs al is aftakeling en sterven een zichtbaar feit, toch voelen we dat we onsterfelijk zijn en eeuwig.

Maar zolang we in onze bunkers blijven, onderhouden we de overtuiging dat er nooit wereldvrede zal zijn en de geschiedenis zich eindeloos zal blijven herhalen.

Kom uit je bunker van angst.

Neem opnieuw het risico om bedrogen of bestolen te worden.

Misschien ontmoet je mensen die verlost van angst en argwaan een levenshouding hebben aangenomen die vriendschap en liefde uitstralen.

Laat je door hen inspireren.

Neem het risico om lief te hebben.

Vergeef ook al ben je van je gelijk overtuigd.

Laat de haat en de wraak en je gelijk los.

Maak je vrij uit de kluwen van het kwaad.

Kijk rond nu je niet meer door de schietgaten naar buiten hoeft te kijken.

Zie hoe mooi het leven ook kan zijn.

Geef het opnieuw een kans.

Meditatie juli 2020