De bedelaar en de oude kist



Een bedelaar zat op een oude houten kist in de buurt van het station. Alle dagen zat hij te bedelen en ’s nachts legde hij een zeiltje over de kist zodat hij een tentje had om onder te slapen. Op een dag kwam er een vrouw voorbij die hem vroeg wat er eigenlijk in die kist zat. De bedelaar zei: “Niets. “
Tien jaar later kwam er een man voorbij die hem vroeg: “Ben je zeker dat er niets in die kist zit?” De bedelaar zei dat hij zeker was. Twintig jaar later kwam de man terug in de stad waar de bedelaar woonde en hij was benieuwd of de bedelaar nog leefde. En ja, de bedelaar zat nog steeds op de kist met een bedelende hand te bedelen. De man vroeg hem:” Heb je al eens in de kist gekeken?“
 De bedelaar stond geërgerd en mompelend op en opende de kist. Hij had ze inderdaad nog nooit geopend. Hij sloeg om van verbazing toen hij zag dat de kist vol goud zat.



Dit verhaal gaat eigenlijk over mezelf. Ik was de bedelaar.
Ik bedelde om liefde en aandacht en verwachtte om de waarheid van de anderen te kunnen ontvangen.
Ik keek op naar mensen met titels en met aanzien omdat ik dacht dat ze zo ver in het leven geraakt waren dankzij hun wijsheid. Nu weet ik dat dit vooral met macht en geld te maken had en niet met wijsheid.



De wijzen vallen niet op en leven op de achtergrond. Ze nemen niet deel aan de wetten van de macht.



De vrouw die me het eerst vroeg wat er in mijn kist zat was mijn grootmoeder die me over mijn ziel sprak. De tweede ontmoeting had ik later toen ik 18 was en Herman me naar mijn ziel vroeg. Jaren later vroeg iemand of ik mijn hart al geopend had? En toen pas opende ik de schatkist van mijn ziel . Het goud dat in de kist ligt bestaat uit liefde en vreugde. En als je er van weg geeft, wordt de vreugde en de liefde alleen maar groter. De schat groeit aan. Liefde is het enige dat je weg kan geven zonder dat het mindert. Het vermeerdert steeds. En evenredig de vreugde .

Meditatie 11 mei 2019