De cyclus van begeerte

De meest fundamentele vorm van liefde op aarde is het verlangen om iets te bezitten. Zelfs materiële hebzucht en geldzucht kunnen worden gezien als vormen van liefde. In elke vorm van begeerte schuilt passie: een intens verlangen om te hebben en te bezitten. We verlangen naar iets omdat we het mooi, waardevol of aantrekkelijk vinden. In de waardering die voorafgaat aan het verlangen leeft al de liefde voor het object. Het feit dat dit verlangen vaak als egoïstisch wordt bestempeld, doet niets af aan de oorspronkelijke liefde die we voor het object voelen.

Het tragische van dit verlangen is echter dat het bezitten van het object snel tot gewenning leidt, waardoor de liefde ervoor vervaagt. Dit wekt een nieuw verlangen naar een ander object. Na verloop van tijd raken we niet langer verliefd op het object zelf, maar op het verlangen ernaar, en raken we verstrikt in de cyclus van begeerte.

Dit gevaar sluipt ook in onze seksuele relaties, vooral wanneer deze uitsluitend worden gedreven door het verlangen naar eigen bevrediging, in plaats van door het verlangen om de ander te vervullen en de wederzijdse verbinding te versterken. Seksualiteit kan dan veranderen in een egoïstisch streven naar genot, in plaats van een diepe geestelijke en lichamelijke eenheid.

De ware, universele, goddelijke liefde ligt in het delen van geluk – zowel met jezelf als met anderen. Alle vreugde, blijdschap en vrede schenk je vrijelijk aan iedereen. Liefde is geen werkwoord, maar een geschenk.

Relaties op aarde daarentegen zijneen werkwoord. Hier moeten we moeite doen om ons eigen egoïsme te overstijgen en zorg, aandacht en liefde te schenken aan anderen. Het is een dagelijks gevecht tegen ons ego. Maar met de hulp van de liefdesgeest die in onze ziel woont, wordt het steeds gemakkelijker om oprecht lief te hebben.

Meditatie 20 januari 2025