Sterven op het podium

Voor de buitenwereld ben jij de acteur die op het podium van je leven een voorstelling geeft over hoe je leeft.

Alles wat je hebt verworven, vormt het decor.
Iedereen die je omringt, zijn de figuranten en de tegenspelers in jouw voorstelling.
Het script is simpel.

Wie ben ik?

Wat doe ik om in mijn levensonderhoud te voorzien?
Wat interesseert mij en houdt me bezig?
Met welke mensen omring ik mij?
Hoe vastberaden ben ik in mijn keuzes?
Wat zijn mijn dromen en verwachtingen?

Daar sta je dan.
De spotlights zijn op jou gericht.
Duizenden onzichtbare toeschouwers kijken naar je.
Wie ben ik?
Roep je in de zaal.
“Wie ben ik?”
Je kijkt naar je voeten en wacht.
Je kan een speld horen vallen.
Iedereen wacht op antwoord.
Hier en daar wordt er ongeduldig gekucht.
Opnieuw roep je de zaal in.
“Wie ben ik?”
Dan komt het er stamelend uit.
“Ik weet niet wie ik ben!”
Ik ben de acteur die een rol speelt die niet van mij is.
Dit decor is niet van mij en zal straks worden afgebroken.
De figuranten doen, net als ik, alsof.
Jullie verwachten van mij een verhaal.
Iets om mee te lachen.
Misschien wel iets om over na te denken.
Maar ik weet het niet.
Ik heb een black-out en ben mijn tekst vergeten.
Wat doe ik hier eigenlijk nog?
Sorry lieve mensen, het spijt me dat ik jullie niet kan amuseren.
Ik dacht dat ik wist wie ik was.
Maar hier op dit podium, onder de spotlights en tegenover jullie, weet ik niets meer.
Dat is alles wat ik weet.
Niets meer.
Zo leeg voel ik mij.
Ik sterf op dit podium.
Nu kan mijn leven eindelijk beginnen.

Meditatie 4 juni 2024