Afluisteren

Vandaag was het stiller dan anders in het bos. Dat viel me op.

Alsof er geen wind of vogels meer waren. Enkel in de verte kraaide een haan en toonde mij de afstand in de stilte.

Ik herinnerde mij de tijd toen ik als kind in bad lag en zo stil bleef liggen dat het water als een spiegel mij doormidden sneed. Dan zakte ik met mijn hoofd het water in zodat mijn oren onder staken. Meestal was het dan ook zo stil.

Ik hoorde plotseling mijn ouders tegen elkaar praten die beneden in de living zaten. Het ging over mij. En als ik mijn adem inhield kon ik elk woord verstaan.

“Polleke zou een plaatsje bij de gemeente moeten krijgen, bij parken en plantsoenen, dan heeft hij later een goed pensioen” zei mijn vader.

Een betere toekomst zagen ze voor mij niet mogelijk. Een arbeider bij de gemeente.

Ik zelf wilde altijd al dierenverzorger worden in de zoo van Antwerpen.

Op weg naar huis liep ik alle schooldagen door de dierentuin en bezocht ik dagelijks de dieren.

Later wilde ik dierenarts worden omdat ik zo veel van dieren en de natuur hield.

Daar ben ik mee geboren.

Nu nog heb ik spijt dat ik ooit dat gesprek tussen mijn ouders afgeluisterd heb.

Ze schatten mij niet hoog in.

Niet dat een arbeider minder waard is dan een hartchirurg, helemaal niet. Maar ieder moet naar zijn vermogen en talent zich ontwikkelen en niet minder dan dat.

Nu aan het einde van mijn beroepsleven kan ik terugkijken op een mooie tijd. De natuur en de mensen waren de grondstof van mijn beroep.

Ik heb duizenden bomen geplant en honderden tuinen aangelegd.

Zoveel lieve mensen ontmoet en mooie gesprekken gehad.

Mijn ouders hebben zich vergist in mij.

Gelukkig heeft hun mening mij niet geremd in mijn persoonlijke evolutie en heb ik andere mensen ontmoet die in mij geloofden.

Zij zagen wel welke talenten ik bezat en hebben mij gestimuleerd om verder te zetten.

Wat ben ik ze allen dankbaar.

Ook zij die al zoveel jaren met mij haar leven deelt en mij verdraagt en bemint, mij begrijpt en vergeeft.

Wat kan liefde eenvoudig zijn.

De kleinste vorm van liefde is respect.

De grootste vorm van liefde is aanvaarding voor wie je bent.

Het is in dat vertrouwen dat je kan groeien.

Groeien naar jezelf.

Groeien naar de zin van je bestaan.

Groeien in de liefde.

Meditatie 9 september 2020