Lantaarn

Ik was als die dronken man die onder een lantaarn zijn sleutels zocht, omdat daar licht was, maar die hij verderop in een donkere steeg verloor. Onder het licht van mijn gedachten zocht ik mijn leven lang op de verkeerde plaats.

Uiteindelijk kwam ik op het idee dat ik daar niet meer hoefde te zoeken en liet ik alles los wat ik geleerd had. Ik verkoos om liever niets te weten dan te blijven zoeken op plaatsen waar ik niets zou vinden.

Ik gaf me over aan de oppervlakkigheid en zocht mijn vreugde in succes en in plezier.

Jaren later bezorgde het leven mij een opeenvolging van omstandigheden die daar een eind aan maakte.

Gelukkig maar.

Ik werd stil gezet.

En naar een woestijn geleid.

In de totale eenzaamheid opende zich de gemeenschap in mij en mijn en ik verdween.

Gedachten, tijd, lichaam en ruimte waren weg en een stroom van liefde vloeide door me heen.

Dit moet God zijn, dacht ik, en ik kwam terug tot mezelf. De verbinding was verbroken maar de herinnering aan dat mooie moment is gebleven.

Ik ging op zoek naar God en kwam in kerken en bidgroepen terecht. Zeven jaar later werd ik opnieuw apart gezet en nam afscheid van elke religie en elke geloofsgemeenschap.

Vanaf toen zette ik mijn tocht alleen verder als een pelgrim.

Ik leerde mijn zintuigen en mijn gedachten te negeren zodat ik vrij van zorg en verdriet in de leegte van niets totale vrede mocht ervaren.

De drie aapjes op de schoorsteenmantel "horen- zien- en zwijgen", herinneren mij er aan dat ik niet mijn zintuigen, mijn gevoelens of mijn gedachten ben. Mijn behoeftig lichaam eist al mijn aandacht op en houdt me in haar gevangen.

De dualiteit verwijdert mij van het absolute.

Mijn lichaam is het instrument om het bewustzijn te ervaren. Zonder lichaam is het bewustzijn er ook maar het manifesteert zich niet door de materie.

In ons lichaam leven we gescheiden van het absolute.

Het absolute stelt zich geen vragen want ze is de waarheid waar niets aan toegevoegd of afgenomen kan worden.

Het zoeken naar de waarheid onder de lantaarn van het kunstlicht, brengt niets op, dan waren we beter in de duisternis gebleven. Zolang we blijven geloven dat we een individu zijn zullen we nooit het licht van het absolute in ons herkennen en tot verlichting komen.

Meditatie 7 januari 2021