Ondraaglijke stilte
Als een steen die in het water valt zo zak ik in de stilte die me zonder oordeel aankijkt en wacht en zwijgt.
Je woorden: “ik kan niet meer” zijn uitgeput en waar, ze brengen mij het afscheid.
Ondraaglijke stilte vangt mijn verdriet niet op en blijft me onverschillig aankijken.
Zonder jou zal er altijd leegte zijn.
Die leegte lijkt op stilte.
Tijd verzacht het afscheid niet.
Je lijkt enkel verder weg.
Mijn pijn is niet meer zichtbaar
Ik hoor ze in de stilte.
De ondraaglijke stilte vangt het op.
Zolang ik beweeg en bezig ben blijf je even weg.
Maar in de stilte kom je terug.
Het is alsof de tijd heeft stil gestaan. Zo dicht bij ben jij.
Staat tijd stil in de stilte?
Of is het de stilte die stil staat en alleen de tijd in haar beweegt?
Ik hoor je adem in de stilte.
Ook al ben je reeds jaren van me weg.
Hoor ik de echo van herinneringen of ben jij zo dicht bij?
Ik ontmoet je in de stilte.
Je bent steeds dichter bij.
Mijn zintuigen zwijgen, doven uit in stilte, tot ik jou weer hoor.
Je bent aanwezig in mij.
Daar ontmoet ik jou in mij.
Op een andere plaats dan in mijn herinneringen.
In de stilte die in mij is.
In de stilte die ondraaglijk was en onverschillig leek.
Daar vind ik je terug.
Verlost van pijn en lichaam.
Verzoend met leegte en met stilte.
Daar zijn we samen één zoals we ooit samen waren.
De stilte is nu het bed waarin we samen zijn en je mij met zachte woorden streelt.
Jij bent nooit weg geweest.
In mijn armen gestorven en in de stilte herboren.
Meditatie 25 augustus 2022
