De eerste bloemen

Het is alsof je na een depressie een zeef hebt waar alle onbelangrijkheden doorheen vallen en de belangrijkheden over blijven als kleine diamantjes.

Alleen zij die in de onmacht terecht kwamen en tot in de dieptes afdaalden begrijpen dit.

Als het leven je te zwaar werd en je door je knieën zakte en je jezelf niet meer in de spiegel herkende dan zat je daar zonder plan, zonder toekomst, zonder kracht of hoop, te wachten op het volgende moment zonder daar nog iets van te verwachten.

Je kon geen kant meer uit en de dokter schreef je rust en ontspanning voor, alsof dat te koop was, je geloofde er niet in want alles was te veel, alles was te zwaar.

Dit proces van overmacht zet jouw leven stil. Alles rondom jou verandert.

Waar je je vroeger druk om maakte worden futiliteiten.

Zoals een boom zijn bladeren heel de herfst door laat vallen tot hij helemaal kaal is om de winter in te gaan, zo vallen alle onbelangrijkheden van je af en bewaar je de essenties.

Na een lange periode van kou en eenzaamheid komt er plots een zonnige warme dag waar nieuwe moed en kracht in zit. Als ontwaakt uit een lange winterslaap van onzekerheid en pijn sta je op en kijk je naar de eerste bloemen in de tuin die als kleine diamantjes schitteren in je hart.

Meditatie 30 oktober 2022