De kikker en de waterput

Door de ontwikkeling van ons verstand is er een soort bewustzijn ontstaan. Een ik. Een individu. Daardoor ontstond dualiteit. Bewustzijn in zijn primaire vorm is de geboorte van dualiteit. Dualiteit is in feite scheiding. We scheiden ons van al het andere. We benoemen onszelf als ‘ik’ en al het andere geven we een naam. Dit is een schijnbewustzijn.

We sluiten ons op in een donkere, nauwe kooi van eigen maaksel die wij aanzien voor het hele universum. Ons ik. Gescheiden van de rest.

Het doet me denken aan het verhaal van de oude kikker die in een waterput leefde en bezoek kreeg van een kikker die aan de rand van de oceaan woonde. De oude kikker vroeg hem hoe groot de oceaan wel was.

‘Gigantisch groot’, antwoordde de kikker.

‘Bedoel je een kwart van de omvang van mijn put?’

‘Groter.’

‘Bedoel je dan de helft van mijn put?’

‘Nog groter!’

‘Zo groot dan als mijn put?’

Uiteindelijk gingen ze samen op weg naar de zee. Toen de oude kikker de oceaan zag, was de schok zo groot dat zijn hoofd in stukken uiteenbarstte.

Dit verhaaltje beschrijft hoe klein wij denken over wie we zijn. Door ons te vereenzelvigen met onze vorm - ons lichaam met onze daarbijbehorende geest - beperken we ons. Net zoals die oude kikker zijn wereld niet groter kon zien dan de rand van zijn waterput. De grenzen van ons denken worden door onszelf vastgelegd naargelang we de werkelijkheid van wat we zien beoordelen. Daarom kunnen we de grootte van onze geest niet vatten. Verblind door onze eigen beperkingen blijven we onze waterput als de wereld zien. Wij beoordelen onze werkelijkheid volgens de capaciteit van onze zintuigen. We zien niet verder dan onze neus lang is, bij wijze van spreken. We aanvaarden dat we ontstaan zijn tijdens de bevruchting van de eicel van onze moeder en we geloven ook dat we verdwijnen als we sterven. Ook dat zijn de wanden van onze waterput. Met onze gedachten kunnen we niet ontsnappen uit de beperkingen van onze overtuigingen. We hebben onze eigen muren gebouwd. Muren van vlees. Muren van individualiteit. Muren van beperking.

Om daaruit los te komen, moeten we onszelf vernieuwen. Dit betekent dat we de kracht en de durf moeten vinden om stap voor stap al onze gedachten en overtuigingen in vraag te stellen. Dat noem ik decoderen. Nieuwe gedachten in ons toelaten en deze, al is het maar tijdelijk, voor waar aannemen. Dat noem ik dan hercoderen. Deze oefening zal je ervan overtuigen dat de wereld die je ziet ook de wereld is die je denkt.

Wij zien en zijn zoals we denken. Oude gedachten loslaten en nieuwe gedachten toelaten zal ons ruimer en ontvankelijker maken.

Probeer het maar.

Geloof je overtuigingen niet meer en spreek ze tegen. Je zal zien wat er gebeurt.

Meditatie 16 april 2019