Sterven om te leven
Zonder verstandelijk te begrijpen heb ik van kleins af aan steeds geweten dat ik niet dood zou zijn na mijn dood.
Ik voelde spontaan aan dat er zich een groot misterie schuilhield achter de dood.
Ik zie mezelf nog op mijn knieën zitten bij de kartonnen doos waar een kuikentje onder een warme lamp aan het vechten was om in leven te blijven. Toen het uiteindelijk stopte met ademen en stil werd, zag ik hoe de dood haar uit het lijden verlost had. Haar lijfje voelde leeg aan nu haar ziel weg was.
En dan plots op een dag, dertig jaar later, openden mijn ogen bij het lezen van een tekst uit het Johannes evangelie, hoofdstuk 12 vers 24:
Als de graankorrel niet in de aarde valt en sterft, blijft hij alleen: maar als hij sterft brengt hij veel vrucht voort. Wie zijn leven bemint, verliest het, maar wie zijn leven in deze wereld haat, zal het ten eeuwige leven bewaren.
Ik zag de graankorrel in mijn handpalm liggen, als een splinter hout. Een korrel vol levende energie die, als ik hem in de grond zou stoppen, zou ontbinden en veranderen in een witte wortelscheut. Een scheut die zich diep in de aarde zou dringen en een groene scheut zou worden die uit de aarde het licht opzocht. Maar mocht ik hem in een doosje opbergen, dan zou ik hem als graankorrel nog lang bewaard hebben. In dat doosje was de graankorrel wel een graankorrel gebleven, maar was hij nooit tot leven gekomen en zou uiteindelijk zijn kiemkracht verloren zijn en nooit meer plant worden. Dan zou hij werkelijk dood zijn.
Nu begreep ik de tekst die mij - met de vergelijking van de stervende graankorrel - toonde dat dankzij de ontbinding van de graankorrel een plant tevoorschijn kwam.
De dood is dus een levende gedaanteverandering. Een metamorfose.
Het leven is een constante groei. Een constante evolutie.
Sterven van de ene vorm betekent de geboorte van de andere vorm.
De dood is het achterlaten van het ene om het andere toe te laten.
Leven is delen met de gemeenschap en ontvangen van de gemeenschap.
Leven is gemeenschap.
Diegene die daar niet aan wil deelnemen, isoleert zich.
Deze afzondering is de eigenlijke dood.
Zolang een ziel zich isoleert en weigert te groeien, is ze gescheiden van het leven.
Op aarde komen betekent dan ook de mogelijkheid scheppen om te groeien.
Zoals de graankorrel die, zolang hij niet in de aarde wordt gezet, onvruchtbaar blijft in zijn vorm. Zodra hij gezaaid wordt, kan hij wortel maken en scheuten geven. Hij ontbindt als graankorrel en wordt koren die na een tijdje zelf vol graankorrels zit.
Wij komen als ziel ook op aarde om te ondervinden, te groeien in bewustzijn, het leven in al zijn vormen te beleven en te ontdekken.
Meditatie 28 november 2019
