De ontwakende reus

Het is alsof de ziel, die de kern in ons wezen is, een magnetische kracht op ons gevoel uitoefent. Zonder dit te kunnen staven en zonder enig bewijs, bezitten we de zekerheid dat er veel meer is dan wat wij met onze zintuigen kunnen waarnemen.
De verwondering en de bewondering voor het leven overtuigt ons ervan dat er veel meer moet zijn dan louter toeval. Deze overtuiging wordt dan voor een stuk weggenomen door de lotsbestemmingen die we zelf en rondom ons opmerken. Ongelukken en drama’s, oorlogen,honger en geweld kunnen we geen plaats geven en daarom twijfelen we steeds of het leven wel uit liefde geboren is.
En enkele dagen later vallen we terug in de stilte van een moment en voelen we opnieuw die warme geborgenheid en liefde om ons heen. Het is onze ziel, in ons, die roept en liefheeft. En als we dan de twijfel en het ongeloof van ons afschudden, zoals een hond dat doet als hij uit het water komt, en verder op zoek gaan naar die liefde en die stilte, in ons, worden we opnieuw overtuigd.
Hoe meer dit proces zich in ons voortdoet, hoe dichter we onze ziel naderen. De doorzetters worden beloond. Hun redelijke denken wordt weggedempt en vervaagt en de zielsgevoelens komen in beeld. Dit proces van twijfel en zekerheid kan jaren duren. Noch de twijfel, noch de zekerheid krijgt de overhand.
Maar diegenen die door de omstandigheden van het leven hard getroffen worden en gedwongen werden om tot de diepte te gaan, komen uiteindelijk op het punt dat ze alle geloof verliezen of juist alle geloof bekomen. Die diepte is onze geestelijke dood. Alle redelijkheid, alle oplossingen,alle hoop is weg. Het liefst worden we niet meer wakker en we reiken de hand aan de verlossende dood. Voor ons is het niet meer nodig om verder te gaan. Het leven is zinloos en hard in ons gevoel en zal nooit terug goed worden. Zo voelen we ons dan op dat moment.
En het is juist in die hopeloze diepte dat er uit de diepte van ons wezen een kracht ontstaat die alles van ons overneemt.Het lijkt of het iemand anders is die in ons opstaat.Radeloosheid en wanhoop verdwijnen plotseling en die kracht lijkt op een onoverwinnelijk leger van liefde en levenskracht die in ons ontwaakt, alsof er een slapende reus in ons wakker wordt. Al diegenen die ik ontmoet heb,die dat hebben meegemaakt, twijfelen nooit meer.
Het leven begint pas na dit sterven, na die geestelijke dood.Het einde van onze conclusies, van onze overtuigingen, van onze redeneringen, van onze rede. 

Het leven leefden we, maar na dat sterven zijn we pas echt beginnen leven. Wat een verschil om aan te voelen dat je het leven zelf bent, in plaats van te voelen dat je je leven leeft alsof het een kaars is die straks opgebrand is en niets meer is.
Indien je het nu moeilijk hebt en je jezelf door het leven sleept, weet dat alles voorbij gaat. Het goede, maar ook het slechte. Op een dag kan je de kracht voelen waarover ik nu schrijf.

Meditatie 7 juli 2019