De pijn van zinloosheid

Pijn en verdriet is een onderdeel van ons leven. We kunnen het niet uit de weg gaan, het overkomt ons allemaal, onverwachts, ongevraagd en vooral ongewenst. 

Ziekte of een ongeluk waardoor we onze vitaliteit en onze beweeglijkheid verliezen, maken een einde aan een zorgeloze periode in ons leven. Dat beseffen we pas echt na dat ongeluk. 

Het is alsof we op dit moment niet ten volle kunnen genieten van hetgeen we hebben en dit pas waarderen als we het kwijt zijn.

Een chronisch verlangen naar meer of naar beter haalt ons steeds uit de eenvoudige tevredenheid. 

Elk verlangen houdt een zekere ontevredenheid in. 

Maar wat veel zwaarder doorweegt op onze moraal is het tekort aan zingeving in ons leven. 

Mensen die met de overtuiging leven dat er geen toeval bestaat, kunnen veel beter omgaan met tegenslag, ziekte of een ongeluk. Ze hebben dankzij hun levenservaringen reeds herhaaldelijke keren ondervonden dat sommige tegenslagen hen naar nieuwe situaties bracht, waardoor hun leven een positieve wending kreeg.

Ook ondervonden ze dat ze dankzij hun tegenslagen sterker en weerbaarder geworden waren en zelfs verlost werden van hun angsten. 

Deze mensen hebben tegenslag als een noodzakelijke geestelijke vorming herkend in hun leven en hebben daar een diepere en heilzame betekenis in gevonden.

Alsof een liefdevolle hand hen door moeilijke perioden naar geestelijke bevrijding leidt. Deze mensen geloven in een zinvol leven. Een leven dat leerzaam is en ons verlost van balast en oppervlakkigheid. 

Daarentegen is het voor mensen die geen betekenis vinden in tegenslagen, pijn en verlies een kwelling om dit door te maken. Ze vinden er enkel negativiteit in terug en ze beoordelen het leven als hard en zinloos. 

Dat noem ik de pijn van zinloosheid.

Wat maakt nu dat je het leven zinvol vindt?

Het leven wordt zinvol als we kunnen hopen en uitkijken naar een mooi vervolg op dat leven. 

Stel je even voor dat je geboren wordt in een gevangenis waar geen liefde of vreugde te vinden is en er enkel miserie, ruzie en lijden is. Er is geen enkele mogelijkheid om daaruit te ontsnappen, denk je, en iedereen rondom jou bevestigt dat.

Dan is uitzien naar het einde van die miserie toch je verlossing. 

Dan is in leven blijven de kwelling die beter op zou kunnen houden. 

Maar stel je voor dat iemand in die gevangenis jou vertelt dat hij een ontsnappingsplan heeft. Dat hij een tunnel aan het graven is die binnen een tiental jaren klaar zal zijn, waarna je in de vrijheid kan leven en geluk zal vinden. Dan verandert toch heel je perspectief? Dan krijgt elke dag toch een zinvolle betekenis. Dan is er licht aan het einde van de tunnel. 

Dat is wat Jezus deed. 

Hij zat bij ons in onze gevangenis van uitzichtloze overtuigingen. Hij vertelde dat hij vrijwillig de weg van de vrijheid had verlaten om aan ons de weg te tonen. Om te tonen hoe wij uit onze gevangenis konden ontsnappen. Hij vertelde hoe geweldig het leven buiten de gevangenis wel was. Hij trachtte ons te overtuigen dat het leven zinvol was en de uitgang naar de vrijheid maar een kleine doorgang had, een opening waar je maar net doorkan. Je kon niets meenemen tijdens je vlucht. Je moest alles achterlaten wat je had. ‘Geef het weg’, zei hij, ‘aan diegene die hier willen blijven, en niet in de ontsnappingsroute geloven.’ 

‘Je moet alleen gaan. Iedereen is vrij om te gaan of om hier te blijven.’ 

‘Wees vooral niet bang, want een innerlijke stem zal in jou de weg wijzen.’ 

‘Deze stem kan je horen zodra je de beslissing hebt genomen om te vluchten. Voorlopig moet je het met mijn woorden en mijn stem doen’, zei hij. 

Je moet alleen gaan, omdat je anders de stem hoort van diegene die met je meegaan en die overpraten jouw innerlijke stem. Dan hoor je die niet. 

Want de innerlijke stem noemt stilte. 

Jezus, Boeddha, Gandhi, Yogananda en nog zo vele andere verlichte geesten spreken over het eeuwige leven. 

De dood is enkel de overgang naar een volgende fase in jouw levensloop.

De zinloosheid van de vergankelijkheid die uitmondt in de dood wordt daar volledig mee weggenomen. 

Voor velen is de interpretatie van de dood een definitief einde. De muur die de zinloosheid vormt. 

Deze mensen vinden de vreugde en het geluk dat ze ervaren zinvol genoeg om te leven. De dood maakt daar een einde aan, maar toch blijft het de moeite om te leven. 

Maar de mensen die over die muur heen kunnen kijken,werden overtuigd door de innerlijke stem die hen leerde dieper te kijken naar de dood. Zij zien een eeuwig leven vol vreugde.

Deze gelukkigen worden vervuld met liefde en ontwikkelen een sterk mededogen voor hun medemens. Ze willen iedereen erbij. En dat is wat al de verlichte geesten gemeenschappelijk hebben. Een enorme liefde voor al wat leeft. 

Jij lezer, ook jij bent die gelukkige die aanvoelt dat het leven meer is dan wat we ons kunnen voorstellen, en dat er een betekenis is aan al wat je doormaakt. Anders had je deze tekst nooit uitgelezen. 

Blijf zoeken en mediteren, onophoudelijk. Het is de moeite waard. 

Je weet het eigenlijk zelf wel, maar het is goed dat ik het je nog eens bevestig.

Meditatie november 2019