Onderbroken

Vroeger werd ik nooit onderbroken in wat ik deed.

De telefoon zat vast in de muur en zodra ik het huis uitging kreeg de beller een antwoordapparaat aan de lijn. Nadat de postbediende de post gebracht had kreeg ik geen post meer die dag. Sms berichtjes bestonden niet. Je werd heel de dag gerust gelaten.

Mensen lazen de krant in de trein of tuurden naar buiten.

Vandaag worden we constant onderbroken. De postbus brengt nog steeds post, de iPhone piept heel de dag door dat er mails zijn. Whatsapp, sms, Pinterest, Facebook, Twitter... noem maar op, we worden geen minuut gerust gelaten.

Ons brein wordt dat gewoon en stelt zich daar op in. Bijna iedereen loopt met zijn hoofd naar beneden naar een scherm te kijken. We doen bijna niets anders dan onderbroken worden.

Wat hebben we elkaar nog te vertellen, onze iPhone in ons steeds voor.

Ons ongeduld wordt steeds groter omdat we instant antwoorden verwachten op al onze vragen.

Achter de vele voordelen van de snelle communicatie dank zij iPhone schuilt er een groot gevaar.

We worden onderbroken.

En we muteren ernaar.

We worden het gewoon om onderbroken te worden. De talrijke onderbrekers krijgen voorrang op wat wij in feite te doen hebben.

We leven van de ene impuls naar de andere. Zelfs onze huishoudtoestellen dwingen ons om op te staan met hun irriterende alarmsignalen.

Ononderbroken bezig zijn met iets is het enige middel om tot rust te komen en om niet meegesleurd te worden door de energie van tijdsverspilling.

Wij willen drie, vier, vijf dingen tegelijk doen in de hoop dat we dan eindelijk wat tijd kunnen vrijmaken voor onszelf of voor onze partner of voor onze kinderen of voor onze ouders of vrienden.

De angst voor tijdverspilling maakt dat we hollen en jagen en in een onhoudbaar ritme van verschillende energiën terecht komen.

De constante onderbrekingen maken ons rusteloos en zenuwachtig en we worden er onbewust zeer moe van.

Burn-out, depressie, stress, onze samenleving bouwt dit op door al de onderbrekingen.

Gerust gelaten worden begint bij onszelf.

Wij zijn meester van onze iPhone, meester over ons brein.

Wij zitten aan het stuur van ons leven en kiezen welke weg we willen volgen.

De landweg via dorpjes en wegeltjes wachtend tot het gesprek tussen de twee boeren die de weg blokkeren voorbij is, of via de autosnelweg met de overvolle parkings en de voorbijstekende snelheidsduivels.

Doe jezelf eens een plezier na het lezen van deze tekst en zet je iPhone uit voor een uurtje (om te beginnen) en ervaar hoe vreemd dat is. Ervaar hoeveel tijd je plotseling krijgt, je wordt er onwennig door. Maar je geneest.

Je geneest van de snelheidsziekte en de tijdsverspillingsziekte. Twee vliegen in één klap.

Je schept tijd om eindelijk is te gaan wandelen of dat boek te lezen of dat gesprek aan te gaan of dat bezoek af te leggen.

Misschien kan je ook eens niets doen.

Meditatie 10 april 2021