De specht

Het was de specht die bleef hameren op de deur tot ze eindelijk open ging.

Ik dacht lang dat het de deur van mijn hart was die vast zat, maar mijn hart heeft geen deur. Het was de muur van mijn gedachten, de bunker van mijn brein waarop de specht steeds pikte.

Mijn vastgeroeste overtuigingen blokkeerden de doorgang naar mijn ziel. Af en toe zag ik haar licht door de spleten van de deur naar binnen komen. De wandelingen in de natuur bracht me in contact met de specht en ik leerde mezelf te vergeten en mijn gedachten te verlaten om in de stilte te versmelten.

De stilte brengt je naar jouw stilte.

Een plaats zonder grenzen.

Een volmaakte leegte.

Een muziekstuk zonder noten.

Een gewichtloze vrede omringt je en vervult je alsof je er niet bent.

Telkens als ik een specht hoor moet ik daar aan terug denken.

Gelukkig.

Meditatie 27 maart 2021