Geuren

De kou hield alle geuren vast tot de dauw ze ontdooide.

De geuren stegen onzichtbaar als geesten op uit de gistende herfstbladeren.

Ooit zal ook mijn geest als een geur merkbaar zijn voor diegenen die me lief hadden.

Minuscule kleine deeltjes van wie ik was dwarrelen door de geest van mijn beminden. Ook in hen ben ik onsterfelijk aanwezig tot ik verdwijn in de vergetelheid van de volgende generatie. De bomen die ik plantte, de bloemen die ik zaaide die dragen mij zwijgzaam door de tijd .

Misschien kennen ze mij als een vlinder die hen ooit bezocht.

Wat ik schreef blijft bewaard in het gesloten boek en wordt terug levend als je het leest. Mijn geest zit in de woorden, alsof ik zoveel jaren later opnieuw tot je spreek.

Ook al zie je me niet.

Ik ben dichtbij.

In de bloemen van de tuin, in de teksten , in de woorden die jij gebruikt, in de trekken van je gelaat, in je gemis en in jouw vreugde.

In jouw ziel , daar vind je mij.

Want jouw ziel is ook de mijne. Voor altijd verbonden buiten tijd en ruimte.

Het is daar dat we elkaar opnieuw ontmoeten.

Meditatie 11 december 2021