De vergissing

Jij bent de vergissing niet.

Ik heb mij vergist.

Ik projecteerde mijn verwachtingen op het scherm van jouw werkelijkheid.

Ik heb mijn verlangens als eisen over jouw beperkingen gelegd. Verstikkend en verlammend moet dat voor jou geweest zijn.

Mijn sprookjes mochten geen werkelijkheid worden, gelukkig heb je je verzet.

Steeds opnieuw verscheen je in een andere vorm op het podium van mijn leven en telkens eindigde het stuk op dezelfde manier. Zonder applaus bleef ik alleen achter in een lege zaal.

Toen wekte de zaalwachter mij uit mijn slaap en wees me de weg naar buiten. De nacht had de straten nat geregend met haar tranen. Duisternis heeft geen schaduw.

Pijn breekt blindheid open.

Inzicht maakt boeien los.

De weg naar buiten is langs binnen.

Langs een binnenweg.

Die alleen jij weet hoe die loopt.

Het is een kronkelend pad dat door de ruïnes van jouw dromen loopt.

Een puinhoop van verwachtingen die rottend tot ontbinding komen en vruchtbare aarde worden waarin je eindelijk kan ontplooien.

Ik ben de vergissing.

Mijn genen zijn erdoor gevuld.

Mijn opvoeders versterkten ze.

Jij hebt me verlost uit de naïviteit van mijn dromen.

Daar ben ik je dankbaar voor.

Mijn vijand werd mijn vriend.

Je weerstand was noodzakelijk.

Zonder jou had ik het nooit gezien.

Ik had mij vergist.

Niet jij!

Meditatie juni 2020