Geduld

“Alles gaat voorbij”

Deze levenswijsheid heb ik mogen ondervinden. En hoe ouder ik ben hoe meer zekerheid ik hier over krijg.

Het is die zekerheid die me het werkelijke geduld heeft opgebracht.

Want geduld houdt die zekerheid in.

Anders noemt het anders.

Uitzichtloos wachten.

Dromen of hopen.

Fatalistische overgave.

Machteloosheid.

Het mooiste wat het leven je kan geven is de kracht en de geest om haar te vertrouwen.

Het is een zekerheid die je krijgt, want je kan ze je niet toe-eigenen.

Dat vertrouwen is het gevolg van de ondervinding dat het leven enkel liefde is.

Dat het leven het alleen maar goed met je voor heeft.

Eens je daarvan overtuigd bent kan je je overgeven aan de wijsheid van haar beleid. Dan kan je ook wachten.

Met geduld.

Want nooit kwam de verandering in mijn leven te vroeg of te laat. Ze kwam soms te vroeg omdat ik het forceerde maar ze werd dan opnieuw afgebroken in de vorm van een desillusie.

Ik heb geleerd om te wachten.

Geduldig te wachten.

Opmerkzaam te wachten.

Want zonder aandacht en aanwezigheid gaan er mooie gelegenheden aan jou voorbij.

Vele mensen blijven slapend leven en grijpen de kansen niet die het leven hen biedt. Ze zijn blind of doof voor de deuren die het leven voor hen opent.

Ze zien de gelegenheden niet die het leven in de vorm van toevalligheden op je weg legt.

Ze zien de bedoeling van de weerstanden en de hindernissen niet die het leven voor je voeten werpt zodat je struikelt of valt. 

Ik was zelf ook zo.

Hoe vaak heeft het leven mij niet de weg getoond, die ik nu ga, maar waarvoor ik toen geen interesse had.

Het leven had geduld met mij.

Want zij bezit de volle zekerheid omdat zij de waarheid zelf is.

Het leven wist met zekerheid dat ik ooit die weg vrijwillig zou inslaan. 

Omstandigheden brachten mij in situaties waarin ik moeilijke keuzen moest maken en mijn hart verzette zich in mij als ik verkeerde keuzen maakte.

Ik moest keuzen maken die tegen mijn verlangens en driften indruisten, mijn innerlijke moraal verplichtte me dat.

De zware tweestrijd in mezelf was daarvan het gevolg.

Mijn ego vocht terug en overviel mij met duizenden redelijke argumenten.

Maar mijn hart schudde neen en aanvaarde ze niet.

Een diepe moraal oversteeg de wetten van de samenleving en ik begreep hoe ver de werkelijke moraal uit het mensdom verdwenen was.

Mijn sterk vertrouwen in de goedheid van het leven opent voor mij de weg van de onsterfelijkheid.

Het leven is onsterfelijk, wat ook ons ego ons tracht aan te tonen met haar wetenschappelijke argumenten.

En vermits ik het leven ben, en het niet gewoon leef alsof ik even mag deelnemen aan die actie, betekent mijn sterven een overgang naar een nieuwe levensvorm die me nog dichter zal brengen naar de bron van liefde.

Geduldig groei ik verder in de zekerheid dat het leven me bij de hand neemt en me leidt.

Meditatie 10 augustus 2020