Eelt

Jaren heb ik als zelfstandige tuinman tuinen aangelegd.

Het gebeurde dat ik dagen lang grond moest verplaatsen met mijn kruiwagen of moest spitten in zware kleigrond.

Mijn handen waren vol eelt van het werken, verhard door het zware werk.

Dat brengt mij tot de volgende gedachte.

Eelt krijg je door telkens opnieuw de zelfde handeling te doen. In het begin schuurt je vel open en krijg je vervelende blaren, maar daarna vormt zich eelt en krijg je harde handen .

Zo gaat het ook met het kwade.

Door er aan toe te geven krijgen we eelt op ons hart en verharden wij zodat we de stem van ons geweten op de duur niet meer horen.

Van zodra we aan het kwade toegeven zal onze innerlijke moraal ons alarmeren en ons een gevoel aanbrengen van schuld.

We weten heel goed wat goed is of wat slecht is.

Ons geweten bezit dat weten.

De ziel die in elke mens en in elk wezen aanwezig is bezit de kennis over goed en kwaad. We zijn er ons alleen niet bewust van. Die kennis die in elke vezel en cel van ons lichaam aanwezig is als een soort instinct kan gesmoord worden door onze wil om het anders te doen.

De kracht van onze keuze is groot en kan zich volledig keren tegen de wetten van de liefde die elke ziel bezit.

Want liefde geeft je alle vrijheid om te kiezen wat jij zelf wil.

Maar telkens je iets beslist dat tegen de wetten van de liefde indruist krijg je langzaamaan eelt op je hart.

Je hart verhardt.

Ik herinner me, alsof het gisteren was, dat ik mijn broer uitdaagde om een stukje fruit te stelen bij de groenteboer.

We deden dat enkel en alleen om de spanning die die diefstal inhield, niet voor dat stukje fruit, we hadden niets tekort, behalve spanning en ontbering misschien.

Ons geweten verbood het ons om te stelen maar onze wil om tegen ons geweten in te gaan was sterker.

Als je aan zo een kleine diefstal toegeeft en dat lukt zonder gevolgen, dan wordt de volgende diefstal al veel minder moeilijk.

Je geweten wordt veel gemakkelijker het zwijgen opgelegd en je vindt de argumenten wel die de diefstal rechtvaardigen.

Daar zijn we goed in.

Excuses aanwenden die ons rechtvaardigen.

Het in crescendo oplopende kwaad stapelt zich bijna onmerkbaar in ons op als we aan het eerste kleinste kwade al toegeven. Het gaat van kwaad naar erger zonder dat we daar erg in hebben. Zolang we blaren krijgen doet het pijn en kunnen we ermee stoppen maar van zodra er zich eelt vormt op onze daden worden we gevoelloos voor onze misdaden.

Ook moeten we ons er bewust van zijn dat onze genen besmet zijn door de eeuwenoude gewoonten van onze voorouders die zich verwijderden van de eenheid van liefde en een eigen moraal op basis van macht uitwerkten.

Een gen bezit niet alleen lichaamsveranderingen maar ook karaktereigenschappen en overlevering. We worden geboren met een foute instelling en we werden hoogstwaarschijnlijk opgevoed in die foute instelling.

In de jaren '70 en '80 van de vorige eeuw werden er massaal nieuwetijdskinderen geboren die spontaan moeilijk deden en revolteerden. ADHD, hoogbegaafd, neurotisch, wat hebben we er allemaal van gemaakt. Die kinderen kwamen op de wereld met de boodschap “STOP", zo kan het niet verder.

Wij hebben onze systemen een beetje naar hen aangepast, zodat het dragelijk werd maar hollen op de oude waarden verder zoals onze voorouders dat deden.

Ook hier is er eelt op onze waarden ontstaan.

Toch merk ik dat meer mensen zich bewust geworden zijn dat onze levensstijl niet past bij wat het leven van ons verwacht.

Het gaat de goede kant uit.

Binnen een aantal generaties zal er iets fundamenteel veranderen.

Daar drijft het naartoe.

Meditatie 11 augustus 2020