Krasloten

Een man komt haastig de krantenwinkel binnen en vraagt om een kraslot.

Hij wacht zijn beurt niet af en de vrouw die voor hem was laat hem voorgaan.

Haastig krast hij over het biljet en zucht omdat hij niets gewonnen heeft.

Teneergeslagen verlaat hij de winkel.

De vrouw koopt ook een kraslot en ze wint de grote pot.

Op één momentje kan ze nu haar dromen waar maken.

De winkelier zegt dat mocht die man haar niet voorgegaan zijn dat hij de gelukkige winnaar zou geweest zijn.

Zo dichtbij kan het geluk of het ongeluk je treffen.

Daar moeten we niet bang voor zijn want de kans dat het lukt is veel groter dan de kans dat het mislukt. Er zijn miljoenen seconden waarin we leven.

Er is maar één seconde waarin we dood gaan.

En dood gaan is overgaan.

Zoals we van wakker in de slaap vallen alle dagen. Van bewustzijn in onderbewustzijn.

Als je nagaat hoeveel meer het mee zit dan dat het tegenzit dan is de verhouding tegenslag veel kleiner dan hoe we dat aanvoelen.

Zo moeten we ook op ons leven terugblikken als we ouder zijn en last krijgen van dat haperende lichaam.

Aan elke vorm komt een eind.

Dat eind is de overgang naar de nieuwe vorm. Uit de appel die op de grond viel schieten de pitten met witte wortels de bodem in en ontluikt de nieuwe plant uit de rottende vrucht.

Ouder worden is de voorbereiding op de overgang.

We verdwijnen aan de ene kant om te verschijnen aan de overkant.

Doordrongen zijn van die zekerheid maakt het heel wat gemakkelijker om los te laten wat moet los gelaten worden. We kunnen ons niet vast houden aan hetgeen niet van ons is en heel natuurlijk de cyclus van het leven volgt. Het heeft ook weinig zin om er ons krampachtig aan vast te houden, we maken het onszelf en de anderen er alleen maar moeilijk mee.

Boeddha raadt ons aan om ons te oefenen tijdens ons leven en ons zo weinig mogelijk te hechten aan mensen, aan goederen en aan wensen of dromen. Het niet hechten wordt zo een gewoonte die ons helpt in het ontvangen zonder te hechten. Zo stroomt de energie van het ontvangen door ons in doorgeven en behouden we juist dat wat het leven ons toebedeelt wat nodig is op onze reis naar worden.

Want worden is nog niet Zijn.

Het is de weg naar Zijn.

De weg van loslaten wat we niet zijn om te worden wat we wel zijn.

Dat is een levensweg die de volledige zin van het leven inhoudt.

Het absolute.

Het volle Zijn.

Vrij van wens en hoop, van alle dromen en verwachtingen.

Thuis komen in jezelf is thuis komen in het absolute.

Het definitieve einde van elke dualiteit.

Het definitieve einde van elke individualiteit.

Je hebt geen licht meer nodig want je bent het licht.

Meditatie 24 oktober 2020

www.woordenuitdestilte.com