Subatomaire deeltje

Het subatomaire deeltje is kleiner dan een atoom. Wetenschappers zijn erdoor gefascineerd.

Elke subatomaire interactie bestaat uit de vernietiging van de oorspronkelijke deeltjes en het ontstaan van nieuwe subatomaire deeltjes.

Deze wereld van de allerkleinste gekende deeltjes is een voortdurende dans van vernietiging en schepping, van massa die verandert in energie en energie die verandert in massa.

Vormen laaien op en doven uit. Een nooit eindigende voortdurende nieuwe werkelijkheid creërend.

Volgens de wetenschap is het hele universum niets dan verandering, niets anders dan activiteit, een proces van beweging die de basis van alle dingen is.

Het leven toont haar belangrijkste kenmerk in haar kleinste vorm.

De onzichtbare energie wordt vorm en massa die geboren wordt uit de oerstof “energie” en beweegt, groeit en verandert om dan uit te doven terug in de onzichtbare oerstof energie.

Omdat onze capaciteit van denken en begrijpen gebaseerd is op begin en einde, op geboorte en dood moeten we steeds vergelijkingen maken om enigszins te kunnen begrijpen wat het betekent dat massa iets is, en energie dan in feite het niets is.

Zo beoordelen wij alles.
Het zichtbare is iets en het onzichtbare is niets.

Zolang wij geboorte als begin beoordelen zullen we de dood als einde beoordelen.

De vergankelijkheid die wij beoordelen lijkt definitief terwijl de vergankelijkheid in wezen terugkeer naar energie is en vernieuwing een creatieve vormgeving van die energie is. Toch is deze gedachte, die wetenschappelijk bewezen wordt, de essentie van de energie, de beweging die wij “ het leven” noemen . Geboorte is niet meer dan bestaande energie die een zichtbare vorm aanneemt en een tijdelijke groei onderneemt om na een bepaalde tijd te sterven of uit te doven of anders gezegd terug over te gaan in de onzichtbare energie.

Ook ons leven is een constante beweging in verandering. Lijkt alles wat wij in het verleden hebben gedaan nu niet een droom?
De vrienden waarmee we opgroeiden, de geliefde plekjes uit onze jeugd, onze meningen die we er hartstochtelijk op nahielden. We hebben ze allemaal achter ons gelaten. Ook de cellen in ons lichaam sterven, de neuronen in onze hersenen vergaan. Er is nergens iets te vinden dat solide of blijvend is. Niets is zo onvoorspelbaar als onze gedachten en emoties.

Heb je enig idee wat je volgende gedachte of emotie zal zijn?

Van het leven houden betekent dan ook dat we haar kern aanvaarden. Haar kern is energie in onzichtbare vorm die zich creatief veruiterlijkt in tijdelijke vorm. We moeten haar constante verandering accepteren.

Wij mensen, die zo houden van stabiliteit en gewoonte, moeten leren los te laten wat we willen behouden en we moeten leren ontvangen wat voor ons onbekend en nieuw is. Spreken niet alle psychologen over loslaten en herbronnen? De adem van het leven. Het nieuwe inademen en het oude uitademen.
Eenvoudig gezegd. Moeilijk gedaan.

Meditatie 19 juli 2020