Fountaine de Vaucluse
Uit de mond van een indrukwekkende overhellende rots mondt er een bron uit die onmiddellijk in een rivier overgaat.
De bron zelf lijkt op een klein meertje dat in de rots ontstaat.
De diepte van het meertje hebben de wetenschappers nog steeds niet achterhaald.
Deze gedachte bracht me naar een andere gedachte.
De diepte van de pijn van een andere kan je niet peilen.
Je kan ze niet meten en je zal het nooit weten.
Het enige wat je kan, is die pijn niet onderschatten en zo goed mogelijk luisteren naar wat men je vertelt.
Als iemand je over haar of zijn pijn vertelt dan heeft die jou uitgekozen om te luisteren. Niet om te praten.
Luisteren doe je met je hart en niet met je verstand.
Je verstand zoekt oplossingen.
Je hart ontvangt.
Je ogen zijn als een open deur.
Jouw gelaat is rustig, ernstig maar ontvankelijk, zonder oordeel.
Laat stiltes toe.
Ze zijn magisch.
Vul ze niet op met beweging of woorden. Laat ze zoals in muziek, de tonen dragen. De verbinding zijn.
Enkel liefde heelt de wonden de pijn en het verdriet.
Indien jouw woorden liefde zijn dan verzachten en dan helen ze.
Indien jouw woorden redeneringen zijn dan raken ze de diepte niet waaruit de pijn afkomstig is.
Pijn en verdriet is vaak onredelijk.
Het is er gewoon.
Een diepe leegte zonder zin of vreugde.
Een verdriet dat alles overstemd.
Je wil ervan verlost worden maar je verstikt erin en zit erin gevangen.
Ze zeggen dat tijd alle wonden heelt.
Maar het is de liefde die alle tijd neemt om te helen.
Jij die luistert naar de pijn en het verdriet van een andere, vergeet de oplossing, die zit in de pijn verwrongen en is niet te ontrafelen. Dat doet de pijn zelf. Ze duwt de splinter van de oorzaak, zwerend uit haar huid.
Weet dat je alles doet wat je kan door er te zijn en door te luisteren en laat de rest over aan het universum.
Vraag om wijsheid, om de kracht om te luisteren en het geduld om te wachten.
De liefde zal je de juiste woorden geven, die zullen helen zonder dat jij, maar ook diegene die lijdt, dit weet.
Meditatie 2 juni
