Dat wist ik

Een prettige reactie die ik regelmatig krijg van mensen die mijn ochtendteksten lezen is: ‘Dat zijn allemaal dingen die ik weet, maar zelf niet onder woorden kan brengen.’ Of: ‘Die tekst is op mijn lijf geschreven, dat gaat nu allemaal over mij.’

Deze opmerkingen maken me blij. Daarom schrijf ik ook zo graag. Ik ben niet anders dan de anderen en de anderen zijn net zoals mij. Van nature weten we alles.

Dat noemen wij 'ons geweten’. We hebben de natuurlijke kennis van wat goed en kwaad is. Elk wezen leeft naar die kennis, uitgezonderd de mens. Wij hebben een verstand ontwikkeld dat momenteel tegen de eenheid van het leven ingaat, en dat heeft van ons individuen gemaakt. Wij weten dat, maar we werden allemaal verstandelijk opgevoed en geconditioneerd. Geprogrammeerd.

Van kleins af aan leren ze ons ‘voor onszelf op te komen’. Met applaus of straf worden we misvormd en verwijderen wij van die innerlijke kennis die we van nature verkregen. Al diegenen die naar hun innerlijke stem luisteren, krijgen een conflict met zichzelf. Toch zijn dat de gelukkigen want een grote massa houden zich staande in deze krankzinnige wereld dankzij alcohol, drugs en medicatie. Ook de kerken, moskeeën en tempels houden momenteel nog een grote groep mensen in toom. Ikzelf heb het grote geluk gehad dat het leven mij met haar verrassende omstandigheden met de grond gelijk heeft gemaakt en dat ik van al mijn waarden ben ontdaan. Ik zeg dikwijls ‘gestript door het leven’. Het leven bracht me naar haar diepte en bood me zelfs de dood aan als oplossing. En juist op dat moment was het alsof een kracht buiten mezelf voor het leven koos. Maar die kracht? Dat was ikzelf. Nu weet ik dat ikzelf het leven ben. Ik ben nooit meer eenzaam. Want het leven is een gemeenschap. Ik ben een gemeenschap. Ik behoor tot een eenheid die nooit ontbindt of vergaat.

Ik ben als een boom die zijn bladeren verliest in de herfst en dood lijkt in de winter, maar opnieuw bladeren maakt in de lente. Mijn lichaam is de bladeren die ik achterlaat. Meer niet. Een schijndood die ontluikt in de lente om opnieuw te groeien naar het licht en de warmte. Mijn verstand spreekt dat tegen en bouwt met argumenten het tegendeel op. Daar heb ik af en toe nog even last van, maar dan vlucht ik als een bang kind in de armen van mijn moeder. Het leven.

Daar vind ik rust en blijdschap en voel ik mij bemind.

Meditatie 13 oktober 2019