De oude boom

In de nabijheid van die oude boom voel ik me altijd goed.

In de warme zomer ga ik met mijn rug tegen zijn stam zitten en kijk ik naar de kruin die me schaduw geeft.

De wind ritselt door zijn bladeren en het is alsof ze dansen en zingen om mij te beroeren.

Reeds na enkele keren vertelde de boom mij zijn geheimen die hij bewaard had in de stilte.

Onder zijn kruin hadden vele mensen gezeten en had hij hun gesprekken opgevangen en bewaard.

Landbouwers die er middagpauze hielden en over oogst en regen praatten maar ook verliefden zochten hem op en deelden hun dromen met elkaar. Ze hadden hun namen in zijn schors gekerfd.

Ook had hij moedelozen ontmoet die zijn takken wilde gebruiken om er mee op te houden maar zijn laagste takken waren te hoog en ze weenden het onder hem uit.

Hij kon er zijn vreugde niet aan geven maar wel zijn stilte.

De boom had het landschap door de jaren heen zien veranderen en de stad groeide dichterbij.

Hij miste in de gesprekken die hij volgde warmte en diepte en de meesten praatten over hebben en niet meer over zijn.

Hij was.

Hij is.

Al die tijd nog nooit anders geweest dan de boom.

De boom die luisterde in de stilte en alle jaren getrouw de seizoenen volgde.

Het huis voor duizenden vogels.

De kruin voor ieder die even rusten wou.

Mijn goeroe en mijn inspiratiebron.

Zijn betrouwbare standvastigheid en zijn deelname aan dat mooie leven heeft me met hem verbonden.

Hij is nooit weggegaan. Dat kon hij niet.

Maar hij is blijven leven door al die jaren heen en heeft water doen vloeien in zijn huid om het door zijn bladeren terug weg te geven.

Hij zei me dat de vreugde niet over de kwantiteit van levensjaren gaat maar over de verbinding met het geheel waartoe iedereen behoort, ook al leef je maar één dag.

Zijn indrukwekkende grootsheid in zijn eenvoudige nederigheid heeft me overtuigd.

Meditatie 3 Augustus 2021