Het ruimteschip

De aarde, onze planeet, zweeft in de ruimte en we moeten haar hoe langer hoe meer bekijken als een ruimteschip dat op zonne-energie leeft. De zuurstof wordt geproduceerd door de bomen. Een prachtig apparaat. Het drinkwater wordt gefilterd door de aarde en vervoerd in ondergrondse rivieren. Het water wordt aangevoerd door luchtschepen die we wolken noemen en alle levende wezens drinken ervan. Ons zuurstofapparaat kan niet functioneren zonder water. Gelukkig ontstaan er door de afkoeling van dag naar nacht winden die de wolken verplaatsen, maar die ook de bomen en de planten bestuiven.

De bomen groeien in een bodem die we aarde noemen. Grond is niet meer dan hele kleine stukjes steen, takjes en bladeren, beenderen en schelpjes die dankzij humus aan elkaar kleven. Humus wordt dan weer geproduceerd door kevertjes en wormpjes die de plantaardige takjes en bladeren opeten en verwerken tot een vruchtbare lijm die alles bij elkaar houdt. De takjes en de bladeren worden dan geleverd door de bomen en de planten. Symbiose. Het ene kan niet zonder het andere. Eb en vloed ontstaan door de magnetische kracht van de maan die invloed heeft op onze planeet. De groei van alle vegetatie hebben we dankzij de warmte en het licht van de zon.

Alles hangt aan elkaar en niets kan op zichzelf bestaan zonder de hulp en de aanwezigheid van anderen. Maar niet alleen ons ruimteschip werkt dankzij die prachtige samenwerking. Ook onze samenleving werkt volgens hetzelfde principe. Een stad als Parijs heeft 2,3 miljoen inwoners die allemaal gevoed worden door de aanvoer van buiten de stad. Die aanvoer gebeurt door de anderen. De oogst van groenten en fruit gebeurt ook door anderen en het kweken van die groenten en fruit opnieuw door anderen. Zonder de anderen was er geen aanvoer mogelijk. Al die mensen zijn afhankelijk van elkaar en ook nog eens afhankelijk van de natuur die ons voeding, water, kleren en onderdak verschaft.

Dit besef zijn we totaal verloren door onze onstilbare honger en dorst naar welvaart en comfort. We produceren zo verschrikkelijk veel wat niet nodig is, dat wij de grondstoffen en het water van onze planeet aan het opgebruiken zijn. We produceren dan ook zo veel onnuttige artikelen dat onze afvalberg zo groot wordt, dat we binnenkort op een vuilnisbelt wonen. Een verschrikkelijke vicieuze cirkel is ontstaan en we geraken er niet uit. Dat heb je met vicieuze cirkels. Je bent te moe om te eten en je kan niet slapen van de honger.

Vicieuze cirkels kan je doorbreken door een van de hoofdredenen te veranderen waardoor je in zo’n cirkel terechtgekomen bent. In het geval van de aarde, ons ruimteschip, dat we stilaan aan het vernietigen zijn, kan enkel een collectief inzicht ons redden.

De reactie van de natuur op ons gedrag moet ons daarbij helpen, want de mens leert niets uit de geschiedenis, maar enkel uit ervaring. De chaos die losbreekt ten gevolge van ons kortzichtig gedrag, zal ons uiteindelijk het inzicht geven. Het collectieve inzicht.

De samenwerking die nu spontaan gebeurt tussen mensen, moet eveneens in ons collectief bewustzijn terechtkomen. Zodat wij verantwoord met elkaar leren omgaan en stoppen met de grote onrechtvaardigheden, zoals uitbuiting van en oorlog met medemensen.

Jezus bad 2.000 jaar geleden hardop ‘Vader, ik wil dat ze één zijn, zoals wij één zijn.’

Deze eenheid kan ons redden. Ons ruimteschip redt zichzelf, het verandert de omstandigheden, zodat wij mensen verplicht zullen worden om ons aan te passen. De strijd tegen het leven kunnen wij niet winnen. Want het leven zoekt steeds naar harmonie en evenwicht en herstelt altijd het onevenwicht.

Laat ons ook die eenheid betrachten.

Meditatie 15 april 2019