Leven met vergankelijkheid
Ouder worden betekent hoe langer hoe meer leren leven met vergankelijkheid.
En zolang we vergankelijkheid als de weg naar het einde beoordelen zal het ons afschrikken.
Heb je al gemerkt hoe de prachtige roos zich verslenst in een rozenbottel die het zaad in haar buik draagt van nieuwe rozen?
Hoe lang is het geleden dat je op je rug in het gras lag en naar de figuren in de wolken keek?
Ze veranderen constant van vorm.
Vormen zijn als uitingen. Als de beweging van de danser.
Als de figuur die zichtbaar wordt in het kunstwerk van de beeldhouwer.
Als de beelden die zich vormen tussen de regels van mijn teksten.
Leven met vergankelijkheid is leven met verandering.
Uit de oude vorm groeit de nieuwe vorm. Het onvermijdelijke natuurlijke proces dat overgang bewerkt.
Het woord einde bestaat niet in zijn definitieve betekenis.
Indien je niet merkt dat elke dood geboorte inhoudt, zoals de dood van de roos de geboorte werd van haar vruchtbare bottel, zullen we geloven in de dood als einde en zal vergankelijkheid uitdoven zijn.
Natuurlijk missen we de nabijheid van onze geliefden als ze hun lichaam verlieten om verder te gaan. In die vorm komen ze niet meer terug maar in hun nieuwe vorm zijn ze nog steeds nabij. Je hoort ze terug.
Ze komen in je dromen terug.
In hun typische symbolen of als vogeltje op de stoelleuning over jou.
Je hoort ze onverwachts en herhaaldelijk terug in hun lievelingsmuziek. Je ziet ze terug in de weerspiegeling van de ramen.
Ze spreken soms door de anderen tot jou en gebruiken de woorden die ze vroeger altijd gebruikten.
Laat je geloof in de dood daar geen einde aan maken, want dan veeg je al deze ontmoetingen weg als onmogelijk.
Vijftig jaar geleden stierf mijn grootvader die ik nu dagelijks levend aanvoel in mijn hart. Ik besefte niet als kind hoe lief hij mij had, maar nu voel ik zijn liefde.
Zijn korte sterke zinnetjes stellen mij gerust en ik ervaar zijn aanwezigheid in mijn geest.
Mijn vergankelijkheid heeft me trager en strammer gemaakt maar geestelijk voel ik het zaad van de eeuwigheid in mij.
De dood is voor mij geen vijand meer maar de deur naar mijn nieuwe vorm.
Ik heb mij verzoend met vergankelijkheid en geniet van de rust dat dit me geeft.
De levensweg eindigt niet in een afgrijselijk vuur zoals ze me als kind voorhielden maar in een volgende kans om lief te hebben.
De levensweg leidt alleen maar naar de liefde.
Duizenden vormen brengen je uiteindelijk op het juiste pad.
Meditatie 18 juni 2021
