De ruitenwisser

De ruitenwissers wissen mijn tranen niet weg.

Mijn tranen wissen het verleden niet weg.

Op weg naar huis kwam het, zonder enige aanleiding, in mij op. Ik hoopte dat ik deze herinnering voorgoed opgesloten had in de vergeetput van mijn geheugen.

Zoals mijn demente grootmoeder plotseling kinderliedjes zong, zo onverwachts werd ik overspoeld door een golf van verdriet.

“Het is voorbij” troostte ik mezelf.

Maar de spijt en het verdriet bleef.

Als een litteken dat na jaren opnieuw pijn doet, zo kan oud verdriet plotseling terug opdagen.

Al wat je ooit overkwam heeft je gekneed tot wie je nu bent. Het leven leert je met moeite en verdriet de weg te vinden naar jezelf.

Een doolhof van desillusies brengt je uiteindelijk bij de ingang van wie je bent.

Dat is je huis.

Daar kom je thuis.

Genot en plezier hielden je vast op de weg naar huis, ze gaven je de schaduw van geluk. De diepe vreugdevolle blijdschap vind je in jezelf de dag dat je ervaart wie je bent.

Meditatie 15 december 2020