Ik wil eraf

Ik herinner mij dat ik als kind op een draaimolen zat met grotere jongens die veel te wild waren en ik was bang en riep: “Stop, ik wil eraf!”

Nu heb ik dat gevoel soms nog als ik zie hoe de wereld rondom mij draait. “Stop, ik wil eraf!”

De Nederlandse schrijver Hans Stolp schrijft dat we met zoveel mensen tezamen in deze tijd leven omdat dit unieke tijden zijn. Hij noemt het een eindtijd. Een tijd waarin iets fundamenteel zal veranderen.

Hij schrijft dat wij onze reïncarnatie hebben geregeld om deel te kunnen nemen aan deze uitzonderlijke tijden.

De chaos die er nu is, is een teken van ommekeer. Een belangrijk voorteken. De woorden van Hans Stolp troosten mij toch een beetje in mijn droefenis over het vele leed dat ik zie.

Soms voel ik me als een volgevreten goudvis die rondjes draait in zijn kom en de echte wereld niet kan bereiken omdat hij ervan gescheiden wordt door het glas van de bokaal.

Ik voel me gescheiden van de wereld waarnaar ik verlang. Een wereld waarvan ik voel dat hij bestaat.

Een wereld van vrede en liefde. Een wereld zonder haat en geweld.

En ik weet dat mijn gedachten en mijn lichaam de scheiding maken. Ze scheiden me van de liefde.

En toch zijn mijn gedachten geen muren. Ik kan er gewoon doorheen. Ze zijn zelfs onzichtbaar in mij aanwezig.

Ik kan ze tegenspreken. Ik kan ze negeren. Ik kan ze veranderen en ik kan op elk moment van mening veranderen. Niemand kan dat in mijn plaats.

Mocht ik nu al mijn gedachten kunnen weglaten, zou ik als een vis gedachteloos de werkelijkheid in kunnen zwemmen.

De enige werkelijkheid is de liefde.

En waarom zie ik dat niet altijd?

Omdat ik wil zijn. Omdat ik denk.

Mijn ego verspert de weg naar de liefde.

De vis kan niet zonder water.

Hij is erdoor omringd.

Het water gaat in en uit zijn lichaam.

Hij leeft erdoor.

Ook wij zijn omringd en vervuld met liefde.

Liefde is de enige energie die er is.

Ook wij leven erdoor.

Er is geen leven mogelijk zonder die energie.

Er is geen leven mogelijk zonder liefde.

Meditatie 30 maart 2019