Zoals een vis zwemt in water en water inademt zo ademen wij lucht in en zijn we omringd door lucht.

Op dezelfde manier omringt ons de universele intelligentie. Het is onze persoonlijke intelligentie die het contact met de universele intelligentie in de weg staat. Onze persoonlijke intelligentie is maar een nietig beginsel van de kosmische universele intelligentie.

Onze denkgeest leidt ons naar gedachten en onze intelligentie leidt ons tot wijsheid.

Gedachten vormen zich spontaan op basis van de instinctieve beoordeling van wat wij aannemen wat aangenaam of onaangenaam voor ons is.

Het is onze natuurlijke weerstand voor vernieuwing die onze noodzakelijke evolutie in de weg staat.

Hetgeen we kennen stemt ons gerust en het onbekende geeft ons stress.

Dat is voldoende om telkens opnieuw dezelfde keuze te maken die zich verhardt in een gewoonte.

Gewoonten zijn betrouwbare handelingen in voorzichtigheid.

Valt het je op dat in het woord opgeven ook het woord geven zit?

Als ik opgeven hoor dan denk ik automatisch aan verliezen.

De moed opgeven of de taak opgeven.

Maar welke verlossing zit er niet in geven? Geven betekent dat iets uit jou naar buiten komt en dat je dat los laat of weggeeft.

Je wilt de wereld niet die je ziet.

Ze heeft je reeds sinds lang teleurgesteld.

Al wat je ooit bouwde gaf je nooit beschutting. Alle wegen die je hebt aangelegd brachten je nergens.

Al wat nieuw was, versleet en verging.

Je wilt deze wereld niet.

Geweld, leugen, bedrog, hypocrisie is de taal die je overal hoort.

Onverschilligheid de moedwillige blindheid.

De Griekse filosoof Diogenes woonde in een ton.

Toen Alexander de Grote hem vroeg of hij iets voor hem kon doen zei Diogenes: “ ja zeker, zet een stapje opzij want je staat in mijn zon”

De dag dat je zo onafhankelijk bent van mensen en goederen heb je een grote rijkdom verworven.

Een zelfstandige sterkte.

Waarom verbeelden we ons zo vele illusies en zien we de werkelijkheid van wie we zijn over het hoofd?

Het leven is een creatieve energie die zichzelf steeds opnieuw uitvindt. Creativiteit ontstaat eerst in de verbeelding en wordt daarna pas werkelijkheid. En de onbeperktheid van het leven maakt het mogelijk dat elke verbeelding onze werkelijkheid wordt. Dat is dan ook de reden dat wij onze ingebeelde persoon eerder aannemen als werkelijkheid dan de stille zwijgende persoon die diep in ons hart de enige werkelijkheid is.

Alles voltrekt zich in overeenstemming met de universele natuur.

Hetgeen op toeval of op warboel lijkt ontwikkelt zich verder volgens de ordening van de voorzienigheid.

Niets ontsnapt aan de regels van deze universele ordening.

Onevenwicht is slechts onze beoordeling en onze voorstelling van evenwicht en orde.

Uit de sterfte en de ontbinding ontstaat nieuw leven.

Hetgeen we einde noemen is een nieuw begin.

Hetgeen we begin noemen is voortzetting in haar constante metamorfose.

elfs de slapers helpen mee aan de ontwikkeling en de evolutie van het kosmische gebeuren dat door de eeuwen heen haar doel ontplooit.

Ook diegenen die tegenwerken, werken mee aan de kosmische ontwikkeling.

Niets in heel de beweging is onbelangrijk en alles werkt bewust of onbewust, actief of non-actief mee, aan het universele doel.

Als tuinontwerper heb ik geleerd om helemaal opnieuw te beginnen als ik niet tevreden ben van mijn ontwerp.

Dan laat ik het gemaakte ontwerp links liggen zodat ik het niet meer zie en neem ik een nieuw blad . Bijna automatisch verschijnt in mijn geest de oude vormgeving op het witte blad papier en dan moet ik van uit een andere hoek aan het nieuwe ontwerp beginnen om te vermijden dat de oude vorm toch terug komt in mijn tekening.

Ze belde uiteindelijk de slotenmaker op want ze kreeg de deur naar haar hart niet open.

Na grondig onderzoek had hij enkel maar een gat gevonden in een muur van gedachten, principes, redeneringen en overtuigingen.

Er paste ook geen enkele sleutel in.

De kleine doorgang werd veroorzaakt door een wildgroei van hebben en houden, van vlees en beenderen die de weg blokkeerden naar haar hart.

Waar je volmaakt zeker van bent is dat je bent. Maar waar je niet zeker van kan zijn is de benoeming van wie je bent. “ik ben dit “ of “ik ben dat”

Zoek met ijver en doorzetting om te ontdekken wat of wie je wezenlijk bent en maak je vrij van al jouw vorige benoemingen.

Ik ben jong of oud, man of vrouw, gehuwd of ongehuwd, vader of moeder, geschoold of niet, met een beroep, ziek of gezond .....

Na 45 jaar trouwe dienst zit de cipier zijn laatste dagen uit in de gevangenis waarin hij al die jaren werkte.

Binnen de muren en de hekken, de stalen deuren en de rinkelende sleutels, leefde hij het grootste deel van zijn tijd.

Hij zei me: “Gevangen zit je in jezelf. “

In feite zijn wij de regisseur van ons eigen leven.

Wij kiezen de locatie waarin we willen vertoeven, en de acteurs waarmee we ons omringen.

Door middel van keuzen beïnvloeden we de omstandigheden want het leven is een beweging die op actie en reactie reageert.

en mooie compositie straalt harmonie en evenwicht uit en vertegenwoordigt ons verlangen om dit in ons dagelijkse leven ooit te bereiken.

Schoonheid opmerken vergt ruimte, voorbereiding en aandacht, zo niet gaan we er aan voorbij.

En op diezelfde manier gaan we ook aan het geluk voorbij.

We jagen onze dromen na omdat we verwachten dat ze ons gelukkig zullen maken. Maar we komen tot de spijtige conclusie dat we er zelden gelukkig van worden. Verwachtingen die uitkomen maken ons heel even blij, maar een blijvend geluk kunnen we er niet van verwachten.

Heb je er al eens bij stil gestaan waarom we bloemen kopen terwijl we zeker weten dat we ze na een week zullen moeten weggooien.

Dat is de kracht van de vergankelijkheid.

Het is nu net omdat ze tijdelijk zijn dat ze op dit moment zo mooi zijn.

Elk moment in je leven krijgt glans en schoonheid als we het tegen de achtergrond van de vergankelijkheid en de tijdelijkheid plaatsen.

Nu gaat het niet meer, maar ik heb in mijn leven vaak getennist.

Toen ik de smaak helemaal te pakken kreeg schreef ik me in om een aantal lessen te nemen en mijn techniek te verbeteren want ik wist niet goed wat ik mis deed en waarom ik ofwel de ballen in het net sloeg ofwel achter de base line.

Mijn tennisleraar had snel door waarom ik de bal missloeg en riep steeds hetzelfde: even wachten, dat tikkeltje maar en dan pas slaan.

Een man komt haastig de krantenwinkel binnen en vraagt om een kraslot.

Hij wacht zijn beurt niet af en de vrouw die voor hem was laat hem voorgaan.

Haastig krast hij over het biljet en zucht omdat hij niets gewonnen heeft.

Teneergeslagen verlaat hij de winkel.

De vrouw koopt ook een kraslot en ze wint de grote pot.

Op één momentje kan ze nu haar dromen waar maken.

De winkelier zegt dat mocht die man haar niet voorgegaan zijn dat hij de gelukkige winnaar zou geweest zijn.

Open de deur van onmogelijkheid die je vergrendelde met de sloten van je overtuigingen en de deurschuiven van gedachten.

Je bezit zelf de sleutels om ze te openen.

Al wat we geloven kan ons bevrijden of ons binden. Alles is perceptie, interpretatie of geloof dat zich transformeert in een gedachte en als een slot zich vastzet in een overtuiging.

Op dat moment heb je de doorgang naar de mogelijkheden afgesloten met de deur van de onmogelijkheid.

Zoals een archeoloog geduldig en met grote voorzichtigheid met een penseeltje de aarde wegneemt die zijn vondst bedekt, zo tracht ik mijn ziel te ontbloten die bedolven wordt door mijn gedachten en mijn overtuigingen.

De waarheid ligt verstopt achter duizenden religieuze of filosofische meningen.

Er is keuze genoeg om te geloven wat ons het best past om te geloven. Meestal lezen we boeken die onze mening tegemoet komen en ze standvastiger maken. We durven niet goed door te gaan in de redeneringen van hetgeen ons van nature afstoot uit angst om de houvasten die we een beetje hebben opgebouwd te verliezen. We zijn bang als we ze verliezen dat we onszelf zullen verliezen en dat we stuurloos zullen dobberen op de zee van mogelijkheden die de waarheid ons aanbiedt.