Tenzij wij ons bewust worden van onze werkelijkheid laten we ons leiden door onze behoeften naar eten, drinken, onderdak, voortplanting, erkenning en plezier. Dank zij onze bewustwording geraken we vertrouwd met de vergankelijkheid van al onze aspecten zoals ons lichaam, onze gevoelens, onze waarnemingen en onze denkpatronen.

Alles is tijdelijk zolang we de overgang van vergankelijkheid naar vernieuwing niet ervaren.

Onze kindertijd ging over in onze jeugd.

Wie wilt er niet bevrijd worden van onrust, twijfel, angst, pijn en verdriet?

Bevrijding komt niet van zelf. Om bevrijd te worden moet je wel eerst beseffen dat je gevangen bent. Dit inzicht is niet vanzelfsprekend want velen zitten gevangen in een gouden kooi. Daar heb je het gevoel dat je veilig en comfortabel bent.

Bewustzijn is het bewust in verbinding zijn met de universele intelligentie. De intelligentie van het leven zelf. Anders gezegd: aanwezig zijn of bewust-zijn zonder gedachten.

In plaats van te verdwalen in je gedachten moet je jezelf herkennen als het bewustzijn erachter. Het bewustzijn neemt het over van je denken. Ons bewustzijn weet alles maar wordt constant verstoord door onze gedachten die ons een verkeerde werkelijkheid voorhoudt.

Je bent genoeg.

Tevreden met wie je bent, waar je bent, met wat je kan en niet kan.

Je bent genoeg.

Je leerde van je mislukkingen en je geniet van je successen. Je groeit namelijk naar zelfvertrouwen en zelfrealisatie dank zij de successen en het besef dat je mislukkingen de noodzakelijke hindernissen zijn naar succes.

Liefde geeft alles weg wat ze heeft.

De mens daarentegen tracht zo veel als mogelijk te behouden en geeft enkel met de bedoeling om daar zelf beter van te worden. Er schuilt steeds een berekening achter.

Ons normenstelsel deelt alles in. In beoordelingen van goed of kwaad of in onbelangrijk.

De moraal is afhankelijk van de omgeving waarin je bent opgegroeid en de samenlevingsvormen kunnen naargelang de streek wel erg verschillen.

We oordelen en veroordelen elkaar zo snel omdat de patronen ons werden aangeleerd in onze opvoeding en we daardoor automatisch een mening hebben over iets.

En soms worden we geconfronteerd met omstandigheden die zo extreem zijn dat het ons moeilijk valt om daarover een oordeel te vellen.

Dit is het einde.

Het einde van de tocht.

Het einde van de last.

Het einde van de vorm waarin ik zat.

Het einde van de tijd waarin ik kwam.

Jij soldaat die midden in de nacht gewekt wordt om te doden, zeg neen!

Jij leerling die geleerd werd om te geloven dat wat onwaar is waar is, zeg neen!

Jij politieker die door heeft dat het niet is wat je dacht dat het was, zeg neen!

Jij moeder die je kind lief hebt en er geen tijd meer voor hebt, zeg neen!

Jij gelovige die dient wie niet gediend wil worden, zeg neen!

Al wat je aandacht geeft zal groeien en vorderen.

Zo geef je ook aandacht aan gedachten en worden die gedachten je woorden en daarna ook nog je daden. Die daden worden na een tijdje jouw gewoonten en dan lijkt het erop dat die gewoonten uit jouw karakter voortkomen wat helemaal niet waar is. Het zijn de uitgegroeide gedachten die jij voor jezelf had aangenomen als waar. Al wat op mijn weg komt, elke ontmoeting, elk gesprek kan contradictorisch zijn met hoe ik denk en het is op die manier dat ik naar mensen hun verhaal en hun waarheid luister. Wat zij zeggen is even waar als wat mijn gedachten zeggen want mijn gedachten zijn overtuigingen die ik ooit heb aangenomen als waar. Hoeveel overtuigingen zijn er in mij gegroeid zonder dat ik ze ooit onderzocht heb of ze wel gefundeerd zijn? Of ze goed voor me zijn. Hoeveel gedachten aanvaard ik als mijn waarheid, terwijl ik ze klakkeloos heb overgenomen van mijn opvoeders.

Toen de Geest besliste om zich in materie te veruiterlijken ontstond er uit het niets een explosie van licht die het universum werd. Sommigen noemen dat de big bang of de grote oerontploffing. Voor mij een delen van zichzelf, of noem dat liefde.

Alles ontplooide zich zoals verwacht en alle eigenschappen van de geest impregneerden zich in alle levensvormen. Hetgeen oorspronkelijk enkel geest was wordt geest in vorm.

Toen ik in december de kerstboom mee aan het versieren was met lichtjes en kleurrijke balletjes dacht ik eraan hoe belangrijk het is om je eigen leven te versieren met positieven, geschenkjes, schoonheid en liefde.

Zoals de aarde een kant heeft die in de zon zit en een kant heeft die in het duister zit zo heeft elke situatie een positieve kant en een negatieve kant.

Het woord Hedonisme is afkomstig van hedoné, het Griekse woord voor lust en genot.

Het is de leer dat genot het enige waardevolle is in het leven en dat je dat als levensvisie moet aannemen om gelukkig te kunnen zijn. Alle lijden doet afbreuk aan genot dus moet je alles doen om dat te voorkomen.

Van nature zal elk organisme zich verzetten tegen elke vorm van lijden en het goede voor zichzelf en zijn gezin opzoeken.

Onze westerse samenleving is op patriarchale principes gebouwd.

Sinds eeuwen missen we de moederlijke en emotionele kracht van de vrouw in onze waarden en wetten.

Het vrouwelijke vermogen om werkelijke waarden te ontwikkelen, om schoonheid te waarderen, om in alles het groter geheel te zien en zich niet te verliezen in macht en in aanzien.

De strijd die gevoerd wordt tussen mensen om hun gelijk te halen dank zij discussies, het afbreken van de andere zijn argumenten, zal steeds gewonnen worden door de sterkste. De zachtere zal de zwakste zijn en niet op kunnen tegen de hardheid van de andere.

Wat mooi is aan het woord oordelen is het tweede stukje van het woord namelijk het delen. Het delen of het splitsen, het in verschillende stukjes snijden, ligt aan de basis van ons oordeel. Omdat we verstandelijk alles benoemen en in groepen en families onderverdelen halen we al wat bij elkaar hoort uit elkaar en maken we er aparte identiteiten van die volledig op zichzelf bestaan. Heel de natuur maar ook het heelal is één samenhangend geheel. Niets kan op zichzelf bestaan omdat elk organisme leeft dank zij de andere organismen.

De eerste keer dat ik het tienjarige verlamde meisje verschoonde en ze een nieuwe luier gaf werd ik door haarzelf tijdens de verzorging gerustgesteld. Ze praatte heel de tijd gewoon door omdat ze mijn stress en onzekerheid aanvoelde en de spanning in de stilte wilde doorbreken. Het was toen ook de eerste keer dat ik ervaarde dat deze intieme verzorging een aparte band smeedde tussen mij en tussen diegene die ik verzorgde. Later verzorgde ik Jan die een spierziekte had en bijna niet meer kon bewegen. Ook met hem ontstond veel sneller dan met anderen een vriendschappelijke verbinding dank zij die intimiteit van de verzorging.

Heel veel mensen zeggen "ik hou van jou" terwijl ze in feite vragen om van hen te houden.

Ze houden niet van de persoon waar tegen ze zeggen dat ze van hen houden maar ze houden van de liefde die ze van die persoon verwachten.

Ze consumeren de liefde van de andere.

In vele gevallen is er een die lief heeft en de andere die zich laat lief hebben.

We verwachten van de andere om lief te hebben zoals we ooit werden liefgehad door onze moeder of onze vader of we verwachten van de andere om lief te hebben naar de nood aan liefde die we in onze jeugd misten.

De atomen in ons lichaam zijn dezelfde als de atomen van de aarde waarop we leven en de atomen van het heelal waarin de aarde zweeft.

Wij zijn levende aarde en worden na onze dood opnieuw één met de aarde.

Het grote wonder is dat het niet ons lichaam is dat onze geest draagt maar het nu juist onze geest is die ons lichaam levend houdt. Een dode mens is als een leeg huis dat op instorten staat.

In een labo hadden wetenschappers een graankorrel nagemaakt en deze naar verschillende labo’s gestuurd met de vraag om te onderzoeken wat dit was. Alle labo’s gaven unaniem als antwoord dat het een graankorrel was.

Maar nadat die kunstm

Het is van levensbelang dat je op een dag door hebt dat jouw belangrijkste levenspartner dat jij dat zelf bent.

Hoe vaak hoor ik mensen zeggen dat ze zich niet goed in hun vel voelen of dat ze geen zelfvertrouwen hebben of dat ze bang zijn om alleen te zijn.

Met jezelf ben je alle dagen onderweg.

Je staat s’ ochtends op met jezelf, je bent de hele dag met jezelf op stap en je gaat s’ avonds slapen met jezelf.

Elke dag, ieder uur, elk moment heb je de kans om een keuze te maken of je je wel of niet laat onderwerpen aan de machten die jou gijzelen in dwingende omstandigheden en jouw innerlijke vrijheid trachten te beroven.

Het is de keuze die bepaalt of je wel of niet de speelbal wordt van omstandigheden of van personen die zich veroorloven om jou met hun macht te domineren en jou voor hun karretje willen spannen.

De eerste stap om de tijd stil te zetten is vertragen.

Elk stopteken dat ik op de weg tegenkom herinnert mij er aan.

Het is in de vertraging dat de stilte hoorbaar wordt en de belangrijkheid van snelheid mindert.

Maar dit is niet voldoende. Vertragen kan de beweging zijn op weg naar stilstand maar kan even goed de momenten van stilstaan negeren.

Er is nog iets anders dat noodzakelijk is om tot stilstand te komen en dat is tevredenheid.