Het grote mysterie van de liefde is haar onuitputtelijk geduld en haar voorwaarde van vrije keuze.

Liefde is alleen mogelijk uit vrije wil.

Je kan niemand verplichten om lief te hebben en je kan niemand gevangen houden in je liefde en daarom geeft de liefde de mogelijkheid om van haar weg te gaan.

Niemand kan ons verplichten om naar onszelf te gaan.

Het zou ook niet lukken onder dwang.

Het enige nuttige ”moeten“ blijft ontmoeten.

Want dank zij ontmoetingen kunnen we ons door de anderen laten inspireren. Andere zienswijzen, andere gedachten zijn verfrissend voor onze geest die de neiging heeft om snel te concluderen en stellingen aan te nemen zonder diepere overdenkingen.

Al wat je aandacht geeft zal groeien en vorderen.

Zo geef je ook aandacht aan gedachten en worden die gedachten je woorden en daarna ook nog je daden. Die daden worden na een tijdje jouw gewoonten en dan lijkt het erop dat die gewoonten uit jouw karakter voortkomen wat helemaal niet waar is. Het zijn de uitgegroeide gedachten die jij voor jezelf had aangenomen als waar. Al wat op mijn weg komt, elke ontmoeting, elk gesprek kan contradictorisch zijn met hoe ik denk en het is op die manier dat ik naar mensen hun verhaal en hun waarheid luister. Wat zij zeggen is even waar als wat mijn gedachten zeggen want mijn gedachten zijn overtuigingen die ik ooit heb aangenomen als waar. Hoeveel overtuigingen zijn er in mij gegroeid zonder dat ik ze ooit onderzocht heb of ze wel gefundeerd zijn? Of ze goed voor me zijn. Hoeveel gedachten aanvaard ik als mijn waarheid, terwijl ik ze klakkeloos heb overgenomen van mijn opvoeders.

Toen de Geest besliste om zich in materie te veruiterlijken ontstond er uit het niets een explosie van licht die het universum werd. Sommigen noemen dat de big bang of de grote oerontploffing. Voor mij een delen van zichzelf, of noem dat liefde.

Alles ontplooide zich zoals verwacht en alle eigenschappen van de geest impregneerden zich in alle levensvormen. Hetgeen oorspronkelijk enkel geest was wordt geest in vorm.

Elke levensvorm beleeft het leven ten volle in zijn beperktheid van het lichaam of de vorm. Een olifant weet niet hoe het is om als vlinder van bloem naar bloem te vliegen en de vlinder weet niet wat het is om olifant te zijn.

Een man krijgt op een verlaten landweg een lekke band.

Het is avond en de winterse duisternis neemt toe.

Hij zoekt in de koffer van zijn wagen naar de krik om de wagen op te krikken zodat hij de reserveband kan aanleggen maar merkt dat die weg is.

In de verte ziet hij een boerderij.

Hij denkt: “Misschien hebben die wel een krik in huis die ik even lenen kan.

Ze zullen wel schrikken dat ik in het duister naar hen toekom. Misschien denken ze wel dat ik een inbreker ben en zit de hond mij achterna.

Nergens op aarde, niet in de lucht, of op de oceaan, op de hoogste bergtop of in de diepste grot vind je de doorgang naar het oneindige leven.

De enige weg naar de eeuwigheid, en naar de onsterfelijkheid is de binnenweg die naar je hart loopt en die je in jezelf vindt.

Het is een weg die je bukkend vindt in eenvoudige nederigheid en in de stilte van je wezen.

Door ons steeds te omringen met drukte en geluid wordt stilte vaak beangstigend en vreemd. Van zodra de wekker ons uit de slaap haalt schieten we in actie en begint ons ochtendgevecht tegen de tijd en haasten we ons om zo snel mogelijk klaar te zijn om aan onze dagtaak te kunnen beginnen.

De zomer is het volle leven, actief, vruchtbaar en vol energie.
De herfst leert ons los te laten.
De winter toont ons de rust die volgt op het loslaten.
De lente is vernieuwing, geboorte en opstanding.

Hoe sterk kan het vuur van verlangen in ons branden?

De ene verlangt naar een kind, of een levenspartner, de andere naar een mooie auto, een huis, een promotie op het werk, succes op het podium, gezondheid en herstel, geld, geluk, innerlijke rust, nirvana…

We geloven in de vorm van hoop dat we ooit zullen bereiken wat we verlangen en dat we dan pas echt gelukkig zullen zijn.

Elke kleine stap voorwaarts geeft ons moed om verder te zetten om onze droom waar te maken. En elke kleine stap maakt ons blij.

Ikzelf heb al jaren geen bucketlist meer.

Dank zij meditatie kunnen we een tijdje in HET moment blijven en onze gedachten ontvluchten.

We verplaatsen onze geest in de lege ruimte van niets om daar gewichtloos op de thermiek van ons gevoel te zweven en ons over te geven aan de wijsheid van onze ziel.

Het is een non-duale toestand van Zijn. Alle kennis en elke redenering hebben we achter ons gelaten, en we blijven zo lang als mogelijk, als een kolibrie, in de ruimte van niets hangen, die vol van wijsheid en waarheid is. Het is een ruimte zonder angst of twijfel. Tegendeel of tegenspraak is daar onmogelijk omdat de waarheid in haar zuiverste vorm van eenvoud de ruimte vult.

Individualisme bestaat er niet en zelfs je lichaam belast je geest niet meer.

Het is daar dat alle antwoorden liggen op al de vragen die je je ooit stelde. Niets is daar ingewikkeld of moeilijk omdat alles eenvoudig waar is. De waarheid kan geen enkele onwaarheid bezitten.

Van nature reageren we spontaan op de gemoedstoestand van de mensen die ons omringen. We zijn zeer gevoelig voor stemmingen en worden er zeer sterk door beïnvloed.

Zo kunnen we een huiskamer binnengaan en de spanning aanvoelen van de ruzie die er zopas heeft plaatsgehad ook al doen de bewoners alsof er niets aan de hand is. We voelen het verdriet of de radeloosheid aan van mensen, al zeggen ze je dat alles goed met hen gaat.

Het is niet wat mensen zeggen dat je moet aannemen als waar, achter woorden verschuilen velen zich.

Achter de glimlach voel je vaak de pijn en de ontgoocheling.

De kunstmatige vreugde wordt als een schild gebruikt om de schijn hoog te houden dat alles goed met hen gaat. Het is alsof we bang zijn om afgestoten en uitgesloten te worden als het met ons slecht gaat. Bang om misbruikt te worden als we ons kwetsbaar en zwak voelen. Roofdieren zoeken immers de zwaksten op, denken we dan.

Apen die apen, apen na.

Iedereen kent die uitspraak.

En mensen die apen mensen na.

Apen die apen mensen na en sommige mensen apen apen na.

Na-apen ligt in onze natuur en in de natuur van veel dierensoorten.

Ik zag het alle dagen in de dierentuin toen ik als kind van school naar huis ging en een kortere weg nam.

Dank zij de spiegelneuronen apen we elkaar na, en zo leren we van elkaar.

In het Dhammapada zegt Boeddha dat het beter is één dag te leven en het ontstaan en vergaan der dingen te begrijpen, dan 100 jaar te leven zonder dit begrip.

Het is inderdaad mogelijk om oud te worden zonder enig begrip te verwerven over de zin en de betekenis van ons leven. Zowel succes als tegenslag kunnen ons leven zo erg in beslag nemen dat we aan dat diepere denken geen tijd besteden.

We krijgen allemaal verscheidene keren de kans tijdens ons leven om voor dat diepere denken te kiezen en we bezitten de kracht van de vrije wil om dat te doen of om dat te laten.

Dank zij mijn beroep als tuinontwerper had ik vele ontmoetingen en kreeg ik de kans om met mensen te praten over schoonheid en kunst. Ik merkte dat bijna alle mensen op zoek waren naar rust, naar harmonie of naar stilte.

Het is niet wat je doet dat belangrijk is.

Het is niet hoe je het doet dat belangrijk is. Het is niet waarom je iets doet dat belangrijk is.

Het belangrijkste is de inborst waarmee je iets doet.

Zoals een blad gedreven wordt door de stroming van de rivier zo moeten al onze handelingen door liefde gedragen worden.

Liefde is het zout dat alles smaak geeft.

Elke ambtenaar, elke leraar, elke dokter, elke vakman kan zijn/ haar beroep uitoefenen in liefde voor diegene waarvoor ze werken. Voor dat werk mag je een eerlijke prijs vragen zodat je je kosten en levensonderhoud kan betalen en een beetje meer zodat je de tegenslagen kan opvangen die elke mens op zijn pad krijgt.

Al wat je met liefde voor je beroep en met liefde voor diegene waarvoor je het doet, doet, dat doe je goed.

Wat kan ik voor je doen, is de juiste instelling en niet hoe kan jij mij een voordeel zijn.

Hier op aarde is alles tijdelijk en vergankelijk.

Wanneer je dieper ingaat op de vergankelijkheid ontdek je dat er een hoopgevende boodschap in schuilt namelijk de fundamentele natuur van het universum. Het leven is een gemeenschap waarin een onafhankelijk bestaan niet bestaat. Als alles vergankelijk is dan is alles zonder enig blijvend stabiel bestaan.

Vergelijk het met een golf in de zee. Aan de ene kant lijkt ze een aparte indentiteit te hebben met een begin en een eind, een ontstaan en een vergaan. Aan de andere kant bestaat de golf niet echt maar is ze gewoon een beweging van het water, zonder enige identiteit. De golf wordt tijdelijk mogelijk gemaakt door wind en water en is ook nog afhankelijk van een reeks voortdurend veranderende omstandigheden, en is dan ook nog verbonden met alle andere golven.

Zoals jouw stem te horen is door mijn telefoon en we toch tweeduizend kilometer van elkaar verwijderd zijn zo worden mijn gedachten draadloos met jou verbonden. Dit noemen ze telepathie.

Zelfs onze geest bezit atomische energie die zich door gedachten-frequenties laat dragen in de massa moleculen die de leegte vullen tussen jou en mij. Als een radiogolf of de beelden op mijn televisie of mijn stem door de telefoon je kunnen bereiken waarom kunnen we de golflengte niet vinden waarop wij met elkaar kunnen communiceren zonder geluid?

Hoe dikwijls hebben wij het ondervonden dat we elkaars gedachten hoorden alvorens we ze naar elkaar uitspraken. Maar niet alleen met jou in deze wereld overkomt me dat maar soms heb ik contact met mijn grootvader die reeds vijftig jaar geleden overleden is.

Dank zij tegenstellingen of dualiteit denken wij. Wit/ zwart/ grijs, … goed of kwaad. Niet denken aan wat praktisch onmogelijk is brengt ons naar de ruimte die vrij is van dualiteit.
Ons hart.
Een (volle) leegte zonder tegenstellingen.
Ons hart is verbonden met het geheel en kent de verbindingen die er tussen alles is, de éénheid.
Ons verstand is geconditioneerd in splitsing en scheiding en het benoemen van de verschillende onderdelen alsof het afzonderlijke identiteiten zijn die geen uitstaan hebben met al het andere.

Stel je voor dat er van jou een kloon werd gemaakt die even oud is dan jij en die jou zou willen uitschakelen.

Op welke manier zou jij je dan het best verdedigen? Welke listen zou je gebruiken om je kloon in de val te lokken? Het vraagt heel wat zelfkennis om je eigen zwakke plekken te kennen, de achillespees die je kwetsbaarheid vertegenwoordigt.

Of denk je dat het mogelijk is om je te verzoenen met je kloon?

Kan je jezelf tot rede, tot vrede brengen?

Of valt vergeven of loslaten je moeilijk?

Soms verwaarlozen we onze kinderen door ze te verwennen.

Liefde betekent niet dat we de andere afhankelijk moeten maken van ons.

En door te verwennen creëren we wel die mogelijkheid.

Vaak willen ouders dat de kinderen een beter leven krijgen dan zij zelf hebben gehad. Ontbering en moeilijkheden ervaren we als onaangenaam maar ze zorgen ervoor dat we zelfstandig worden en ons kennis geven over onszelf.

Het is alsof je na een depressie een zeef hebt waar alle onbelangrijkheden doorheen vallen en de belangrijkheden over blijven als kleine diamantjes.

Alleen zij die in de onmacht terecht kwamen en tot in de dieptes afdaalden begrijpen dit.

Als het leven je te zwaar werd en je door je knieën zakte en je jezelf niet meer in de spiegel herkende dan zat je daar zonder plan, zonder toekomst, zonder kracht of hoop, te wachten op het volgende moment zonder daar nog iets van te verwachten.

Waarop wachten we?

Op morgen?

Ik ben er niet klaar voor!

Ik weet niet hoe of wat of waar?

Geen tijd.

Of nog tijd genoeg, nu niet.

Ik heb het momenteel te druk.

Het is goed zoals het is, waarom het moeilijk maken.

Niemand weet hoe het moet.