Toen in naar de foto’s keek zag ik op de hele reeks die ik die ochtend getrokken had een vlek.

Op de lens van mijn fototoestel zat een vlek die de oorzaak was dat al mijn foto’s besmeurd werden.

Zo kwam ik op de gedachte dat alles wat ik zie misschien wel besmeurd is door de manier waarop ik denk. Misschien zijn mijn gedachten wel de vlek die mijn beeld over het leven besmeurt.

Hoe ver weg hebben mijn gedachten me verwijderd van wie ik in wezen ben?

Is het je ook al eens opgevallen dat iemand in tranen uitbarst nadat hem iets geweldig positief overkomt.

"Ze wenen van geluk" wordt er dan gezegd.

Maar van geluk ween je niet, daar juich je van, of je danst en je springt.

Het zijn de jaren van verdrukking en vervolging die zo zwaar doorwegen en je uit je slaap hielden, je angstig maakten bij elk geluid dat je hoorde, je deden dagdromen naar bevrijding of verlossing of genezing. Het zijn die honderden desillusies die je alle hoop ontnamen.

En dan plotseling de bevrijding. De verlossing, de genezing.

Je weent voor de langdurende tijd van pijn, angst en verdriet die je achter de rug hebt, ook al ben je nu eindelijk verlost.

Zit jij in mijn gedachten zoals in een geschiedenisboek de namen staan van zij die er ooit waren?

Of zit jij in mijn hart dat als een sterrenhemel in mij licht geeft?

Zijn mijn gedachten geest of zit mijn geest in mijn hart of zowat overal?

Jij bent weg.

Onder de grafsteen vind ik je niet, daarom blijf ik daar nu weg.

Maar in mijn geest ben jij er nog, zo levendig als vroeger.

Het was in mijn droom dat je me opzocht en je zo dichtbij was, zoals het vroeger was, en we alle dagen samen waren.

Ik herkende de blik in je ogen en wist wat je me wilde zeggen nog voor je sprak. Toen je het zag, en mijn gevoelens las in mijn gelaat, zei je het niet, je lachte me toe omdat we elkander zo goed kenden.

We kenden elkaars geheimen zonder ze ooit besproken te hebben en we beschermden elkaar daarin. Ook de angstige ruimten waarin onze trauma’s gevangen zaten in ons lijf lieten we gerust en we forceerden niets. Af en toe deelden we daar iets over , maar alles bleef bedekt als een vulkaan die enkel wat rook uitstootte maar het vernietigende vuur in zijn diepte hield.

Heb je er al eens bij stil gestaan waarom we bloemen kopen terwijl we zeker weten dat we ze na een week zullen moeten weggooien.

Dat is de kracht van de vergankelijkheid.

Het is nu net omdat ze tijdelijk zijn dat ze op dit moment zo mooi zijn.

Elk moment in je leven krijgt glans en schoonheid als we het tegen de achtergrond van de vergankelijkheid en de tijdelijkheid plaatsen.

Met dat besef loop ik steeds met de tijdelijkheid rond in mijn geest.

Dan wordt elk moment voor mij als een ruiker verse bloemen.

Maar zelfs als ik na enkele dagen er hier en daar wat verslenste bloemen uit moet weg nemen zie ik bloemknopjes die nog open moeten komen

Een mens bestaat uit twee werelden die amper te verenigen zijn.

De wereld van het verstand en de wereld van het instinct.

Het instinct werkt automatisch als een reflex, het verbindt de mens met de planeet en met al zijn natuurlijke vijanden die hem reeds duizenden jaren bedreigen.

Oorspronkelijk had de mens dezelfde voorvader als de apen. Ons DNA is 98 percent gelijk aan dat van de chimpansees maar de evolutie bepaalde dat het verstand van de mens zich razendsnel ontwikkelde en we een enorme voorsprong kregen tegen over onze broertjes en zusjes in de jungle.

Ons verstand ontwikkelde zich voornamelijk dank zij de overdracht aan kennis en waarop elke nieuwe generatie verder bouwde.

Leiders ondervonden snel het voordeel van hun leiderschap en bedachten een systeem waarmee ze de groep konden domineren en afhankelijk maken. Een hiërarchisch systeem ontwikkelde zich door middel van angst en beloning.

Wetten werden normen die ons van de natuurlijke wetten weghielden en hoe langer hoe meer dwaalden we af van onze natuur.

De mens groeide op tussen bedreiging en beloning en geraakte volledig in de ban van de dictators.

Met ons verstand zonderen wij ons af van ons instinct. De twee krachten staan tegenover elkaar alsof het vreemden zijn. Niet meer te verenigen

Gebruik al wat je ziet, al wat je ontmoet, al wat je hoort ,als middel, om blij te worden.

Zo wordt je de meester over je eigen gelukzaligheid.

Beziel elke situatie .

Blijf aanwezig in al wat je doet.

Glijd niet af naar vroeger of naar later. Laat de kloktijd niet over je heersen en doe gewoon wat je moet doen zonder je op te boeien dat het trager gaat dan verwacht of je te ergeren dat de hindernissen jouw programma dwarsbomen.

Onder-wijs, boven-wijs

Erasmus zei dat een mens niet als mens wordt geboren maar als mens wordt gevormd.

En ja, opvoeding en onderwijs is de allerbelangrijkste vorming die een mens nodig heeft om mens te worden.

Maar vandaag ligt de prestatiedruk voor kinderen toch veel te hoog.

Acht uur les per dag, huiswerk, muziekschool, sportvereniging met competitie, dansschool, tekenatelier, examens enz…

De kinderen krijgen amper nog de tijd om te spelen om op die manier creativiteit en nieuwigheden te ontdekken. Hun eigen spel ontdekken en niet een voorgeschreven spel

De struise toerist had zijn handdoek ’s ochtends op de ligzetel aan het zwembad gelegd zodat hij er zeker van was dat zijn zetel niet door een ander zou bezet worden.

Nick, mijn vriend, legde zijn handdoek bovenop de handdoek van de toerist en ging zelf op de zetel liggen.

De toerist kwam verontwaardigd en boos naar Nick en zei hem dat hij zijn handdoek op de zetel had gelegd en daardoor die zetel gereserveerd had en dus dat die zetel van hem was.

Nick antwoordde hem dat hij zijn handdoek boven op de handdoek had gelegd en daardoor de handdoek en de zetel nu van hem was

Als een steen die in het water valt zo zak ik in de stilte die me zonder oordeel aankijkt en wacht en zwijgt.

Je woorden: “ik kan niet meer” zijn uitgeput en waar, ze brengen mij het afscheid.

Ondraaglijke stilte vangt mijn verdriet niet op en blijft me onverschillig aankijken.

Zonder jou zal er altijd leegte zijn.

Die leegte lijkt op stilte.

Tijd verzacht het afscheid niet.

Sommige mensen geloven in een lotsbestemming, vastgelegde wegen die een mens moet gaan, omdat het voor hem vanuit een hogere macht is besloten.
Anderen geloven dat wij zelf in een leven, tussen de levens, ons eigen scenario hebben geschreven alvorens opnieuw geboren te worden en zo vooropgestelde situaties naar ons toe trekken.
Nog anderen geloven in een aaneenschakeling van toevalligheden en niet in een voorbestemming.
Dat zijn allemaal theorieën, pogingen om het onverklaarbare het onuitlegbare uit te leggen. Het zijn allemaal mogelijke opties die door onze gedachten zijn uitgevonden. Welke theorie je ook volgt met ernst en doorzetting, ze leidt de zoeker naar de waarheid.

Ze hadden het allemaal heel goed uitgedacht, gewikt en gewogen en ze kregen het ook netjes op een rij. De mogelijke risico’s waren gedekt en uitgeschakeld. Op het juiste moment hadden ze hun zaak verkocht en door dat geld goed te investeren konden ze vervroegd op pensioen gaan.

De kinderen waren uit het huis en trokken hun plan, ook daar hoefden ze zich geen zorgen meer over te maken. Ze keken uit naar een huisje in Frankrijk om daar de wintermaanden door te kunnen brengen, de makelaars waren aan het werk.

En toen.

Plots.

Daar waren ze niet op voorbereid.

Onderzoekers toonden ons aan dat een stresshormoon agressie opwekt.

Stress is een schrikreactie, we voelen een naderend gevaar aan en we zijn bang om vernietigd of gekwetst te worden.

Ons lichaam bereidt zich voor om te vluchten of om te vechten.

Als een papieren bootje drijven mijn herinneringen aan liefde altijd bovenop al mijn andere herinneringen.
De echte onvoorwaardelijke Liefde.
Zoals die er kan zijn van ouder naar kind. Van vriend naar vriend.

Maar ook die liefde die blijkbaar geen mens je kan geven en die je krijgt, zomaar, van het leven zelf.
Die liefde die ik als klein kind voelde toen ik eenzaam en bang in mijn bed lag. Die liefde die ik voelde toen ik de bergtop had bereikt en het machtige berglandschap onder mij zag.
De liefde die ik ervaarde die ochtend in de lente toen de vogels een concert gaven en het roodborstje bij mij op de tafel kwam zitten.
Die liefde die ik in mij voelde, onpeilbaar diep , toen ik niet meer wist van wat hout ik pijlen moest maken en mij een hand werd toegestoken.

Ik vroeg me af wat verlichting eigenlijk was en de beste definitie die ik vond was dat verlichting het goddelijke herkennen is in al wat is.

Dat éne kleine moment van inzicht maakt een einde aan de dwaling waarvan je je niet bewust was.

Je weet op dat moment van verlichting met een heldere zekerheid dat alles afkomstig is van dat Éne en dat het leven een geschenk van de liefde is.

Dat inzicht gaat gepaard met een grote ontlading van onzekere gevoelens die in één klap in jou verdwijnen en er komt een blijdschap, een vreugde en een vrede in de plaats.

Waarop wachten we?

Op morgen?

Ik ben er niet klaar voor!

Ik weet niet hoe of wat of waar.

Geen tijd.

Of nog tijd genoeg, nu niet.

Ik heb het momenteel te druk.

We hechten ons zo gemakkelijk aan dingen die we lekker en aangenaam vinden. Maar vele gewoonten waar we ons aan hechten zijn helemaal niet zo goed voor ons en houden ons tegen om verder te evolueren in onze persoonlijke groei naar bevrijding.

Bevrijding is nu juist pas mogelijk dank zij onthechting. Hetgeen we denken niet te kunnen missen bindt ons als een noodzaak aan ons. Zo geraken we verstrikt in een kluwen van hechtingen.

Echte rijkdom is gelukkig zijn met wat je niet hebt.

De natuur bezit een zelfregulerend systeem dat zich bekommert om het welzijn van het geheel. Dat systeem noemen wij liefde.

Elk organisme richt zich daar op en offert het individu of zelfs de hele groep op indien ze een gevaar zouden

betekenen voor het welzijn van het geheel.

De contradictie, de dualiteit, de plus en de min is het concept van het leven dat groeit doorheen tegenstellingen.

Het is een gewild concept. Het was een voorwaarde van in het allereerste begin toen het Leven zich wilde delen met anderen.

We komen op aarde om te ervaren hoe snel we vastlopen in wie we niet zijn.

Ons ego is diegene die we denken dat we zijn.

Onze persoonlijkheid is de samenvatting hoe anderen over ons denken en oordelen. Onze schaduwen zijn de gevolgen van de verwarring, daar lopen we in vast.

We bezitten drie soorten wijsheid.

Eigen wijsheid

Hart wijsheid en

Een mensenleven is oneindig veel waard omdat wij het gewaar-zijn en de intelligentie bezitten die de grondstof zijn voor verlichting. Het lijden, waarvan het hele mensenleven doordrongen is, is de stimulans tot geestelijke transformatie. Pijn, verdriet, verlies en frustratie hebben een dramatische betekenis: namelijk ons wakker te maken om ons in staat te stellen, om ons als het ware te dwingen uit onze onwetendheid te breken en daarmee onze verborgen pracht te bevrijden.

Als we de mogelijkheid die dit leven ons biedt om onszelf te transformeren voorbij laten gaan dan zou het best heel lang kunnen duren alvorens we weer die kans krijgen.