In vele harten ontmoet ik liefde. Een liefde die niet kan begrijpen dat mensen elkaar bevechten omwille van hun godsdienst. Het is ook daarom dat deze mensen zich niet alleen afkeren van elke vorm van godsdienst maar ook van elke mogelijkheid dat er een God bestaat. Ze worden atheïst. Een keuze waarmede ze niet werden geboren maar die ze deden omdat niets rondom hen het bestaan van een liefdevolle God aantoont. Integendeel. Sommigen zeggen me, mocht er een God bestaan, dan is hij niet onfeilbaar en dan bestaat er ook een machtige duivel die de heerser van de aarde is.

Het “alles dat is” heeft (zich)haarzelf opgesplitst in talloze delen, zodat ze haarzelf door al die delen heen kan ervaren. Apartheid en eenheid bestaan tegelijkertijd: “ik ben een punt en een geheel “.

De apartheid uit zich in de verscheidenheid van vorm.
De eenheid is de bron waaruit elke vorm ontstaat.
Alles vertrekt uit de bron en alles gaat terug naar de bron. De uitademing is de geboorte van iets nieuws en de inademing neemt de ervaring in zich op.
Zonder ervaring als ze vertrekt en vol ervaring als ze terug komt.
Ook wij worden geboren met onwetendheid en kunnen kennis ervaren dank zij belevenissen.

Alles bestaat uit atomen.

Elke ruimte is er vol van, hoe leeg ze ook lijkt.

Ons lichaam is er vol van.

Wij zijn met alles verbonden door de onzichtbare atomen. Radiogolven glijden over de atomen tot onze ontvangers. Onzichtbare dragers van beelden en geluid.

We zijn de dragers van het licht.

Zoals het licht van de maan schijnt omdat de zon haar verlicht zo draagt ons lichaam de levensenergie die de ziel ons geeft. Zonder die energie is er geen leven mogelijk. Op dezelfde manier bezit ons verstand een glimpje van de wijsheid van de ziel.

Wat we weten is maar een minuscuul deeltje van de waarheid.

Zoek de zon die ons hart verlicht en ons doet schijnen. De allerhoogste ziel die heel het universum verlicht en in beweging brengt.

Omdat ons denken niet beter weet hebben we het enige levende moment van het heden gesplitst in vroeger, nu en later.

We spreken steeds over vroeger en straks en weten niet meer wat nu betekent.

We geloven amper in een hiernamaals wat zouden we ons bezig houden met het hier-nu-maals. Ons brein heeft een plaats en tijd nodig om te kunnen denken. Zonder ruimte lopen we verloren en zonder tijd heeft niets zin.

Filosofen zijn op zoek naar de reden waarom de mens steeds opnieuw dezelfde fundamentele fouten maakt die hem scheiden van de gelukzaligheid. Hoe is het mogelijk dat we ons gedrag niet kunnen wijzigen nu de geschiedenis ons aantoont waar het fout gaat

De aard van de mens blijkt schijnbaar het probleem te zijn.

We worden geboren met die aard en er ook nog eens door opgevoed.

De verdeeldheid tussen mens en de natuur en tussen de mens met de mens is het gevolg van onze fundamentele vergissing.

In vele situaties staan we voor de keuze om het te verdragen, of om het te veranderen of om te vertrekken.

We verdragen het probleem en laten alles zoals het is zonder verzet.

We proberen het probleem te veranderen in een oplossing door in te grijpen of door onze houding volledig te veranderen.

We hebben geen controle over wat ons van buitenaf allemaal overkomt, maar we kunnen wel bepalen hoe we binnenin de ervaringen willen waarnemen.

Dank zij analyse en overdenking kunnen we ons reptielenbrein beheersen.

Onze spontane reacties en reflexen laten we gewoon toe en we erkennen dat ze voortkomen uit ons overlevingsmechanisme. We laten echter niet toe dat ze onze geest verder beheersen en ons hele wezen meeslepen in onbeheersbare reacties of gevoelens.

Met onze geest van intelligentie en relativering dwingen we die impulsen op de achtergrond en verzachten we onze geest met redelijkheid en verstandelijke overwegingen.

Vroeger werd ik nooit onderbroken in wat ik deed.

De telefoon zat vast in de muur en zodra ik het huis uitging kreeg de beller een antwoordapparaat aan de lijn. Nadat de postbediende de post gebracht had kreeg ik geen post meer die dag. Sms berichtjes bestonden niet. Je werd heel de dag gerust gelaten.

Mensen lazen de krant in de trein of tuurden naar buiten.

Vandaag worden we constant onderbroken. De postbus brengt nog steeds post, de iPhone piept heel de dag door dat er mails zijn. Whatsapp, sms, Pinterest, Facebook, Twitter... noem maar op, we worden geen minuut gerust gelaten.

Het was de specht die bleef hameren op de deur tot ze eindelijk open ging.

Ik dacht lang dat het de deur van mijn hart was die vast zat, maar mijn hart heeft geen deur. Het was de muur van mijn gedachten, de bunker van mijn brein waarop de specht steeds pikte.

Mijn vastgeroeste overtuigingen blokkeerden de doorgang naar mijn ziel. Af en toe zag ik haar licht door de spleten van de deur naar binnen komen. De wandelingen in de natuur bracht me in contact met de specht en ik leerde mezelf te vergeten en mijn gedachten te verlaten om in de stilte te versmelten.

De stilte brengt je naar jouw stilte.

Een plaats zonder grenzen.

Een volmaakte leegte.

Een muziekstuk zonder noten.

Heb je soms dat gevoel dat jouw talenten zich, waar je nu bent, niet kunnen ontwikkelen.

Je merkt dat mensen met veel minder talent dan jij veel meer succes kennen en gewaardeerd worden voor wat ze doen. Ze worden herkend, erkend. Ze groeien in populariteit, krijgen interviews... wat is dat toch?

Je misgunt het ze niet maar je bent wel precies een tikkeltje jaloers.

Het is alsof jouw leven steeds jouw talent inpalmt en je amper de tijd en de ruimte krijgt om naar buiten te treden.

Het “alles dat is” heeft (zich)haarzelf opgesplitst in talloze delen, zodat ze haarzelf door al die delen heen kan ervaren. Apartheid en eenheid bestaan tegelijkertijd: “ik ben een punt en een geheel “.

De apartheid uit zich in de verscheidenheid van vorm.
De eenheid is de bron waaruit elke vorm ontstaat.
Alles vertrekt uit de bron en alles gaat terug naar de bron. De uitademing is de geboorte van iets nieuws en de inademing neemt de ervaring in zich op.
Zonder ervaring als ze vertrekt en vol ervaring als ze terug komt.
Ook wij worden geboren met onwetendheid en kunnen kennis ervaren dank zij belevenissen.

Een loodgieter vertelde me het verhaal van een verstopte waterleiding die veroorzaakt was door een klein kikkervisje dat zich had vast gezwommen en op die plaats langzaamaan kikker was geworden en zich nog onmogelijk uit zijn penibele situatie kon bevrijden.

Gelukkig was hij de oorzaak van de verstopping en werd hij door de loodgieter bevrijd.

Ook wij komen soms klem te zitten ten gevolge van onze persoonlijke ontwikkeling en groei.

We zijn niet meer dezelfde persoon als enkele jaren geleden. Ervaringen en onze gedachten hebben ons van mening doen veranderen waardoor we ons vaak niet meer goed in ons vel voelen in de situatie van vandaag.

We zitten zoals die kikker vast.

Zie het alsjeblief niet te klein. Het is niet omdat je het niet ziet dat het niet bestaat . Denk aan het moment dat je voor het eerst door een microscoop keek. Toen verscheen plots een wereld waarvan je dacht dat die niet bestond.

Laat je denken niet beperken door je zintuigen. Sluit de ogen van je lichaam en open de ogen van je ziel. Dan zie je zo veel meer. Laat al je geloof en je ongeloof nu eens los. Het zijn stoppen die je zicht verhinderen . Denk je echt dat het leven is zoals we denken dat het is?

We zien de werkelijkheid niet omdat we enkel onze ogen gebruiken om te zien en al onze andere sensoren verwaarlozen.
Van zodra je je vrij maakt van alle illusies en al je veronderstellingen en al je voorstellingen en tot stilstand komt in de eenvoudige aanwezigheid van een eenvoudig moment ,kan je de werkelijkheid zien en ervaren.
Jij bent de werkelijkheid.

Er is geen einde of begin.

Want elk einde is een nieuw begin.

Waarom houden we ons zo graag vast aan onze gewoonten? Alsof we bang zijn van verandering. Bang voor het einde en we geloven niet in een veilig nieuw begin. Het leven is constant in verandering. Ook al lijken de dagen op elkaar, ze zijn telkens verschillend.

Zolang we in begin en einde denken gaan we aan de waarde van elk moment voorbij. Onze gedachten pingpongen tussen vroeger en later, tussen het verleden en de toekomst maar staan nooit stil in het nu.

We moeten ons constant voor ogen houden dat al wat er in ons leven gebeurt tijdelijk is.

Zowel het goede als het minder goede gaat voorbij.

Al wat we hebben kan stuk gaan of verdwijnen en al wat nu stabiel lijkt kan wankelen en veranderen.

De schrik mag ons nu niet overvallen, integendeel, we moeten ons mentaal voorbereiden dat niets blijvend is.

Deze instelling leert ons om te genieten van het goede en te volharden in de moeilijkheden.

Ik moet zwarte woorden gebruiken om over witte woorden te kunnen praten.

Met woorden van misverstand kan je de helderheid van de waarheid niet omschrijven.

Wie weet wat liefde betekent ? Wie durft daar over praten?

De geur van liefde kwam mij tegemoet maar de bloemen zag ik niet.

Als een bries die mij streelde vol beloften en troost hield ze me tegen.

Er zijn geen woorden die haar volheid kunnen bevatten. Juwelen van zinnen versieren haar wijsheid nooit.

Leegte is nog veel te vol.

Je bent een nietsnut.

Je bent dom.

Je bent onhandig.

Je kan niet zingen.

Je bent te dik, te mager, te traag, te gulzig, te veeleisend, ......

Opvoeders hebben je telkens opnieuw met die woorden geprogrammeerd.

Je bent erdoor misvormd en je draagt de stempels je verdere leven voort. Je bent steeds op zoek naar iemand die jou waardeert en het tegenovergestelde zegt van je vernietigende programmering. De complexen zitten diep in jou geworteld en je kan je er niet van bevrijden.

Ik belde je zo maar op.

Ik stuurde je zo maar een brief.

Ik gaf je zo maar bloemen.

Ik ben je zo maar dankbaar.

Omdat je bent wie je bent.

Oprecht, betrouwbaar, echt.

Toen ik voor het eerst de beelden zag van een kind dat zweefde in de baarmoeder besefte ik hoe sterk ik ooit verbonden geweest ben met mijn moeder. Mijn lichaam werd in het hare gevormd.

Mijn leven op aarde begon als winnaar.

Ik was de snelste spermatozoïde en ik bevruchtte mijn eicel.

Mijn leven bewoog zich reeds in die spermatozoïde die zich gevormd had in het lichaam van mijn vader. De verbinding gebeurde toen die zwemmende zaadcel werd ontvangen door de rijpe eicel. De wonderlijke vereniging. De gescheiden lichamen van mijn ouders zochten elkaar op en verenigden zich met als resultaat dat ze zichzelf door mij vermeerderd hadden.

Ik werd een mengeling van hun eigenschappen en werd “ons kind” genoemd alvorens ik mijn naam kreeg.