Als we iets kunnen aanleren dan kunnen de ook iets afleren.

Want iets afleren kunnen we aanleren.

Om iets af te leren hebben we sterke argumenten nodig of pijn.

Zolang iets aangenaam is en onschadelijk missen we de reden om iets af te leren.

Door iets aan te leren vergroten we onze kennis of onze vaardigheden terwijl afleren het wegnemen is van een gewoonte of een gedrag dat we ons toegeëigend hebben.

Iets afleren kost veel meer moeite dan iets aanleren want je moet actief jezelf dwingen om je gedrag te veranderen.

Het leven is een strijd zei ze.

Het is waar dacht ik.

Maar wie is de strijder?

Strijdt het leven tegen mij of strijd ik tegen het leven?

Is het leven niet gewoon wat het is?

En heb ik daar moeite mee?

Is het niet een strijd die ik voer met mijn verwachtingen en mijn dromen?

Ik hoef helemaal niet te strijden met het leven. Het leven eist geen onmogelijkheden van mij.

Ik ben de eisende partij.

Er is een groot verschil tussen een leven dat gevuld is met kunst en met levenskunst.

Kunst is een emotionele taal.

Door beelden, beweging of geluid spreekt de kunstenaar ons aan en brengt hij ons een emotionele boodschap die ons begrip te boven gaat. Ons analytisch brein wordt uitgeschakeld en ons hart wordt aangesproken.

Ook in poëzie zal de dichter beelden scheppen die tussen de woorden tevoorschijn komen zoals de zanger boventonen creëert met zijn zangtechniek. Kunst kan ons in die mate beroeren dat we er rustig van worden.

De kunstenaar doorleeft de gevoelens en de frustraties en uit ze door zijn kunstwerk en de kunstminnaar proeft er een beetje van en geniet.

Kunst kan een pleister zijn op de wonden van je leven en stilzwijgend troosten.

We hebben geen controle over wat ons van buitenaf allemaal overkomt, maar we kunnen wel bepalen hoe we binnenin de ervaringen willen waarnemen.

Dank zij analyse en overdenking kunnen we ons reptielenbrein beheersen.

Onze spontane reacties en reflexen laten we gewoon toe en we erkennen dat ze voortkomen uit ons overlevingsmechanisme. We laten echter niet toe dat ze onze geest verder beheersen en ons hele wezen meeslepen in onbeheersbare reacties of gevoelens.

Met onze geest van intelligentie en relativering dwingen we die impulsen op de achtergrond en verzachten we onze geest met redelijkheid en verstandelijke overwegingen.

Jullie zullen nooit het Paradijs bereiken tot wanneer jullie gelovigen worden, en jullie zullen nooit gelovigen worden tot wanneer jullie van elkaar houden. Zal ik jullie leiden naar iets dat ervoor zal zorgen dat jullie van elkaar houden? Verspreid groeten van vrede onder elkaar.”

Deze uitspraak is recht en direct.

Mohammed wist dat de meeste gelovigen gelovig waren omdat ze naar het paradijs verlangden. De verwachting om beloond te worden met een plaatsje in het paradijs zorgde ervoor dat ze de regels die de religie hen gaf zo goed mogelijk trachten op te volgen.

Ze zijn weg.

Mijn vader en mijn moeder.

Ze zijn weg.

Anders dan vroeger toen ze weg gingen, dan konden ze terug komen.

Dat deden ze toen ook niet.

Ze bleven weg.

We willen ons gevoel van eenzaamheid weg nemen door anderen op te zoeken. Dit samen zijn vertroost ons eenzaam hart, maar de diepe eenzaamheid die blijft.

Daarom moeten we de innerlijke reis aanvatten.

De reis naar onszelf. Het woord ons-zelf verraadt reeds een beetje wat er gebeurt als we uiteindelijk bij onszelf zijn aangekomen.

Hoe dichter we de kern van ons wezen bereiken dank zij meditatie, eenzame wandelingen, yoga en overdenkingen, hoe groter de verbinding wordt met al het andere en al de anderen die een deel uitmaken van wie we zijn.

Wetenschappers ontdekten dat knuffelen het gehalte aan het hormoon cortisol dat bij stress vrijkomt, vermindert.

Er komt oxytocine vrij.

Het lijkt een belangrijke rol te spelen bij het verbinden van sociale contacten met gevoelens van plezier. Het speelt een centrale rol bij moederbinding, vriendschappen en romantische interacties.

Dit versterkt onze immuniteit voor ziekten en verlaagt onze bloeddruk.

We worden er letterlijk rustiger van.

Het liefdevol omarmen van elkaar is een mooie uiting van vertrouwen en verbondenheid. Je stelt je kwetsbaar open naar elkaar.

Verbinding is hetgeen liefde steeds bewerkt. Het is het tegendeel van twist en scheiding.

Toen ik voor het eerst op een miezerige dag met een vliegtuig door de wolken vloog en de witte zee van wolken onder mij zag schitteren in de zon begreep ik de uitspraak: achter de wolken schijnt de zon.

Het is een moedgevende uitspraak die ons erop wijst dat achter de problemen waarmee we kampen de bevrijding en de vreugde schijnt.

De dag dat we alles weten hoeven we geen vragen meer te stellen omdat we alles weten.

De dag dat we alles weten dan zijn er geen contradicties meer omdat die er zijn omdat wij niet alles weten.

De dag dat we alles weten denken we niet meer omdat denken zoeken is naar de waarheid.

De dag dat we alles weten zijn alle onzekerheden en angsten weg.

Hoe lekker is het om je te laten opwarmen door de gloed van de kachel.

Sommige mensen kunnen hartverwarmend zijn. Ze stralen een warme gloed uit waaraan je jezelf kan opwarmen. Soms lijkt het of de wereld kil en koud en onverschillig is geworden rondom ons. De vele conflicten, ruzies en oorlogen vullen de nieuwsberichten en mochten we er niets tegenover zetten dan bepalen ze de atmosfeer van je dag.

Ik ontmoet alsmaar meer mensen die me zeggen dat ze niet meer naar de nieuwsberichten luisteren omdat ze die negativiteit niet langer verdragen.

Door je te omringen met lieve en attente mensen blijf je in de gloed van de liefde. Ook je huisdieren kunnen je vaak die gloed van liefde geven die voldoende is om je goed te voelen.

De dag dat we alles weten hoeven we geen vragen meer te stellen omdat we alles weten.

De dag dat we alles weten dan zijn er geen contradicties meer omdat die er zijn omdat wij niet alles weten.

De dag dat we alles weten denken we niet meer omdat denken zoeken is naar de waarheid.

De dag dat we alles weten zijn alle onzekerheden en angsten weg.

Waar hechten we belang aan?

Het hechten aan belangen houdt ons vast en gevangen.

De grootste rijkdom die we ooit kunnen bezitten is het ons niet hechten aan belangen.

De rijkdom van het te kunnen loslaten.

Rijk zijn aan belangen betekent een stressvol leven vol belang-rijk- heden.

Al die belangen moeten onderhouden en beschermd worden. Ze kunnen vergaan of veranderen en dan verliezen we ze.

Wij onderschatten onze innerlijke verbinding met elkaar en met het leven. We spreken over telepathie of over intuïtie maar het is veel meer dan dat. Het leven is een groot geheel.
Ieder wezen is verbonden met dat geheel. Ook wij.
Een geheel zou geen geheel zijn mochten er onderdelen uit ontbreken. Haal maar 1 radertje uit een prachtige Zwitserse horloge en ze tikt niet meer. Zo ook is de energie, die wij “het leven“ noemen een netwerk dat iedereen met alles verbindt en alles met iedereen. We kunnen het vergelijken met internet. Als de computers aanstaan dan kunnen we ons met internet verbinden, maar zetten we ons toestel uit dan verbreken we de verbinding die er is. En dat is nu juist wat de mens doet. Ons verstand verbreekt de verbinding die er is. Ons verstand is de “uit -knop”. En w

Het subatomaire deeltje is kleiner dan een atoom. Wetenschappers zijn erdoor gefascineerd.

Elke subatomaire interactie bestaat uit de vernietiging van de oorspronkelijke deeltjes en het ontstaan van nieuwe subatomaire deeltjes.

Deze wereld van de allerkleinste gekende deeltjes is een voortdurende dans van vernietiging en schepping, van massa die verandert in energie en energie die verandert in massa.

Vormen laaien op en doven uit. Een nooit eindigende voortdurende nieuwe werkelijkheid creërend.

Als ik over de liefde praat met mensen vragen velen mij hoe het mogelijk is dat de liefde zoveel kwaad en slechtheid toelaat zonder in te grijpen.

Liefde is de geest van het leven. Ze houdt en onderhoudt het leven.

Zoals de sfeer van een schip bepaald wordt door de geest van de kapitein zo bepaalt de geest van het leven de kenmerken van dat leven.

Alle eigenschappen van het leven zijn geworteld in de liefde.

Het is de bodem waaruit alles ontstaat en leeft.

Mijn ziel zocht een huis om in te wonen en huurde mijn lichaam voor een onbepaalde tijd.

Ze is op reis, dwalend als een landloper, zoekend als een pelgrim.

Na zeer korte tijd kwam er een nieuwe bewoner in het huis wonen. Een kraker die zichzelf tot de eigenaar van het huis uitriep en de ziel in de kelder van het huis opsloot, zo dacht hij.

De bewoner van het huis was zo sterk gehecht aan het huis dat hij het als een slakkenhuisje overal mee naar toe nam en het als een onafscheidelijk deel van zichzelf beschouwde.

Zijn gevoelens werden voornamelijk bepaald door de behoeften van het huis zodat hij de stem van de ziel die met hem in het huis woonde niet meer hoorde.

Sterker nog.

Hij was zichzelf volledig verloren in zichzelf. Een dramatische dualiteit. Een innerlijke vervreemding en vijandschap.

Het was de specht die bleef hameren op de deur tot ze eindelijk open ging.

Ik dacht lang dat het de deur van mijn hart was die vast zat, maar mijn hart heeft geen deur. Het was de muur van mijn gedachten, de bunker van mijn brein waarop de specht steeds pikte.

Mijn vastgeroeste overtuigingen blokkeerden de doorgang naar mijn ziel. Af en toe zag ik haar licht door de spleten van de deur naar binnen komen. De wandelingen in de natuur bracht me in contact met de specht en ik leerde mezelf te vergeten en mijn gedachten te verlaten om in de stilte te versmelten.

De stilte brengt je naar jouw stilte.

Een plaats zonder grenzen.

Ken je dat gevoel dat je het liefst van al zou willen herbeginnen en je leven wilt veranderen?

Dat je jezelf hebt vastgereden in situaties die je nooit hebt gewild.

Dan moet je je de vraag stellen of je dit in het verleden ook al een keer hebt meegemaakt en wat je toen gedaan hebt om dit te veranderen.

Ben je weggegaan?

Heb je hulp gezocht?

Heb je gewacht en je eraan overgegeven?