De woorden die uit de stilte vloeiden waarvan de bomen mijn getuigen zijn, mag je vergeten, als ze maar de aanzet zijn om af te dwalen van de wereld van gedachten naar de wereld van het voelen.

Dan zijn mijn woorden de kleuren geworden die je nodig had om het kunstwerk van het leven te kunnen zien.

Dan zijn mijn woorden de tonen die je weg hebben geleid uit je zorgen en je meenamen op de golven van haar troost.

Dan zijn mijn woorden jouw stilte geworden waarin het universum zich aan jou openbaart.

“Er waren twee koningskinderen.

Ze hadden elkander zo lief.

Ze konden bijeen niet komen.

Het water was veel te diep ……”

Dit lied symboliseert de breuk die er is tussen onze ziel en onze persoon.

Het diepe water dat de twee geliefden scheidt kan alleen maar met een veerboot of met een brug overgestoken worden.

Hoe vaak hebben we in ons leven naar iets verlangd dat onbereikbaar was?

Een kloof van schijnbare onmogelijkheden versperde de doorgang.

Mijn dagtaak zit er op.

Ik ga nu slapen.

Ik was deze ochtend blij opgestaan, ook al was ik nog moe.

Ik ging buiten staan en snoof de lucht met al haar geuren in mij op.

Ik hoorde het ruisende geluid van de autosnelweg in de verte en dacht aan al die mensen die op weg waren naar ergens of naar nergens.

De kat sprong op mijn schoot en spinde van genot toen ik haar streelde.

De ruimte rook naar verse koffie.

Siddhartha is de naam van Boeddha.

Die naam betekent wensvervullend.

Het was de diepe wens van Mäyädevi, de moeder van Siddhartha om een kind te krijgen. Ze was al twintig jaar kinderloos.

Ze koos die naam omdat haar wens eindelijk vervuld werd.

Maar Boeddha vervult de wens van al diegene die op zoek zijn naar het geluk.

Je kan beminnen

En ook niet

Je kan praten

En ook niet

Door gewoon naar mijn kleinkinderen te kijken, krijgt heel mijn leven zin.
Hoe kunnen nu zo'n prachtige schepselen zinloos zijn?

Op dat bankje de zon zien opkomen en hoe het licht zich door de donkerte dringt.
Hoe kan deze zonsopgang nu zinloos zijn?

Mijn hand die over jouw lichaam glijdt en de rilling die ik door je voel.
Hoe je zwijgend naar me kijkt en alles zegt wat er gezegd moet worden.
Hoe kan die liefde nu zinloos zijn?

Kiezen kan zo moeilijk zijn.

En soms dwingt de situatie jou om een keuze te maken terwijl je echt niet weet wat je nu moet.

Vraag het aan de rivier.

Als je het ene kiest dan hangen daar zoveel dingen aan vast waar je nooit zou voor kiezen maar die je mee kwijt bent en die door jouw keuze meegesleurd worden.

Als je voor het andere kiest dan verlies je ook al die andere mooie dingen die je zo graag had willen behouden.

Vraag het aan de rivier.

Als je niet kiest dan zal een ander in jouw plaats kiezen. Je kan dit redelijk goed inschatten wat dat zal zijn.

Ook dat is geen optie.

Je hebt het gevoel dat er geen enkele goede keuze bestaat.

Vraag het aan de rivier.

De grootsheid van het universum deelt zich mee aan onze geest.

Onze geest is groot genoeg om dit te bevatten. Een volle geest bezit de volledige kennis en de wijsheid ervan.

Een lege geest moet alles nog verkrijgen.

Zoals een lichaam groeit dank zij de verzorging en de voeding zo ook groeit onze geest. Een geest die niet gevoed of verzorgd wordt zal op een rudimentair niveau blijven en niet ontwikkelen.

Een geest die zich heeft laten vormen door kennis op te nemen, door te overdenken, door gesprekken te voeren met andere denkers en ervaringen toe te laten, zal zich ontwikkelen en verruimen.

Door de begrenzing steeds opnieuw uit de weg te gaan verruimt de geest zich steeds en krijgt het universum plaats om zich in die geest te nestelen.

Echte liefde is één ziel die twee lichamen bewoont, zei Aristoteles.

Liefde kent geen uitzonderingen en leeft in alle lichamen, in alle organismen, in alle wolken, sterren of planeten, in al wat is en al wat niet zichtbaar is, maar toch reeds is.

Er is maar één ziel en die ziel heet liefde.

Het is alsof schoonheid zich steeds verstopt of ergens onder kruipt. Verrassend kan ze plotseling tevoorschijn komen in een perfecte compositie van toevalligheid. Dan verdwijnt ze, even maar, om dan weer liefelijk te verschijnen in haar breekbare onbereikbaarheid.

In teksten straalt ze tussen de woorden door als een zon door de wolken, als de geur van de rozentuin die met de wind het terras bereikt.

In het woord lukken schuilt het woord geluk.

Ook in het woord mislukken lees ik dat.

Een succesvol gelukt leven is helemaal geen garantie voor geluk.

Succes heeft meer met het behalen van een verwachting te maken dan met de stille vrede die geluk je schenkt.

Het geluk is niet verbonden aan een prestatie of aan een wens.

Het geluk is een innige verbinding met de werkelijkheid van het leven en niet de vervulling van illusies.

We worden niet geboren met een handleiding aan onze teen waarop staat hoe we een gelukkig en harmonieus leven kunnen leiden.

Levenskunst is het gevolg van zelfzorg.

Het leren interpreteren van wie we zelf zijn.

Door onszelf te observeren en onszelf in vraag te stellen komen we langzaamaan tot het besef wie we zijn.

Het helpt om je te omringen met oprechte vrienden die het beste in jou naar boven halen door eerlijke en opbouwende kritiek te geven.

Ze zijn de spiegel van wie je bent en in hun mening over jou kan je jezelf terugvinden.

Wat is voor jou de zin van je bestaan?

Je missie?

Jouw idealen?

Jouw verantwoordelijkheden?

Of zou het leven geen betekenis hebben en een zinloze voortzetting zijn van soorten die zich voeden en vermenigvuldigen?

Praten over ingrijpende ervaringen voelt aan als woorden spreken in de wind.

Niemand zal ooit begrijpen wat je bedoelt als ze niet hetzelfde meegemaakt hebben als jij.

Hoe jij je toen voelde en hoe jij je nu voelt, zoveel tijd daarna, kan je aan de meesten niet overbrengen. Je hebt amper nog de behoefte om dit met iemand te delen omdat de weerklank van de reacties hol en leeg klinkt.

Elke gewoonte heeft iets vertrouwd, iets geruststellends.

Dat maakt dat we een bepaalde rust vinden in de zich herhalende bewegingen in ons leven.

Gewoonten zijn betrouwbaar.

We weten wat er komt.

Ze zijn gemakkelijk want we hoeven geen risico’s te nemen of zelfs niet na te denken en ons leven gaat voorbij in de riten van elke dag.

Toch knaagt er iets in ons, als een gemis, een leegte, die alle kleur en vrolijkheid in ons leven weg neemt. Hoe langer hoe meer wordt het een last die op onze schouders drukt en ons onrustig maakt en zelfs triest.

Het is een groot geluk als we onszelf kunnen zijn. Van onszelf weten wat we willen en wat we niet meer willen. Dat we een beroep mogen uitoefenen dat als het ware op ons lijf geschreven is.

Het is een groot geluk indien we een uitweg gevonden hebben in de diepten van ons verdriet en een aantal dingen achter ons hebben kunnen laten waarop we niet meer terugkomen.

Het goede is gemakkelijk te verkrijgen.

Het slechte is gemakkelijk te verdragen.

Deze instelling is het kompas die je het juiste midden aantoont.

Het juiste denken brengt ons naar het juiste handelen en naar het juiste midden.

Tussen overdaad en tekort bestaat voldoende.

Jezelf beheersen zodat je overdaad mijdt, en op zoek gaan naar beter bij gebrek, zal je brengen naar tevredenheid.

Tevredenheid is het juiste midden.

We kunnen zo diep in problemen verwikkeld zijn dat we op geen enkele manier uitweg vinden.

Ontsnappen uit de onmogelijkheid vraagt relativering.

Relativeren doe je door de situatie te vergroten of te verkleinen.

Ikzelf heb geleerd om mij uit de Nelson - greep van het probleem los te wringen en ga op een denkbeeldige toren staan zodat alle mensen kleiner worden dan mieren. Dan ga ik nog hoger zodat huizen blokjes worden en straten lijntjes.

Nu loop ik alleen.

Als een pelgrim op de weg die ook anderen gaan.

Maar alleen.

Ze hebben me zoveel verteld, zoveel geleerd. Overvol zit ik van meningen en gedachten, van waarheden, gezegden en spreuken.

Maar nu ga ik alleen.

We hebben eindelijk een bepaald evenwicht bereikt of anders gezegd, een soort veiligheid, een soort comfortabele levenssituatie, denken we, en we hebben geen nood meer aan verandering en blijven stil staan bij wat we weten en bij wat we denken.

De behoefte aan een denken dat het denken verandert is weg.

Of aan een ervaring die vorige ervaringen verandert, of aan een verbeelding die de vorige verbeeldingen verandert.

Aan een voelen dat de vorige gewaarwording verandert.

Aan een leven dat ons leven verandert.

We voelen ons eindelijk een beetje stabiel en willen dat het liefst zo houden.