Zoals na een heerlijke maaltijd de gastvrouw je vraagt of je nog iets wil en je beleefd zegt dat je voldaan bent, zo voel ik me nu na een rijk gevuld leven gehad te hebben.

Het gevoel dat er echt niets bij moet om gelukkig te kunnen zijn.

Ik heb geen bucket list meer.

Ik moet geen rondvaart meer.

Geen huis in Spanje.

Geen sportwagen of verre reis.

Spiegel ik kijk in jou.

Spiegel ik kijk naar mij.

Wie naar je kijkt

Kijkt naar zichzelf

Kijk in mij

Kijk in mij

Kijk in mij.

Spiegel ik kijk naar mij.

De vijftig biljoen cellen waarmee ons lichaam is opgebouwd bezitten allemaal dezelfde informatie en ze regelen samen onze gezondheid.

We denken dus niet alleen met onze hersenen maar met al onze cellen.

Overigens nadat de bevruchting ontstond in de buik van onze moeder zijn de cellen zich razendsnel beginnen te vermeerderen en hebben ze organen of hersenen of spieren gevormd naargelang het programma dit voorschreef.

Elke cel kende zijn bestemming en wist wat ze moest worden om samen de nieuwe mens te vormen die jij nu bent.

Blijf niet boos op jezelf omdat je de verkeerde keuze maakte.

Elke mens schiet tekort in wat hij denkt of doet en maakt vergissingen of is te zwak om sommige beslissingen te nemen.

Wees begripvol voor je lijden in plaats van je pijn of je verdriet te negeren.

Je moet niet sterker zijn dan nodig.

Soms zit er achter een huilbui een opluchting.

Het regent druppeltjes hoop.

Na lange tijd terug in mijn hart.

Ze kwamen als van nergens, uit iets, waar ik het bestaan niet van kende.

Druppeltjes hoop verschenen uit het niets, uit de onzichtbare wolken van iets.

Onaangekondigd drupten ze naar binnen.

Onverwachts verfristen ze me.

Heelden ze me.

Het is achter de muziek dat ik het gefluister hoor.

Een stille stem die als een ondertoon op de golven van de melodie deint en andere woorden spreekt dan wat de muziek mij vertelt.

Ik kan het niet ontwarren maar weet zeker dat ik de adem hoor die woorden blaast en mij aanspreekt in fluisterende liefde. Als beelden die plotseling verschijnen als ik naar de houtnerven in de tafel kijk en mensen en herinneringen oproepen , zo hoor ik af en toe een woord dat ik herken.

Ze helen de kloven van eenzaamheid die in mijn hart gegrift werden door verlatenheid en pijn.

Het is alsof je nooit bent weggeweest en in mij ontwaakt en in mij kijkt.

De woorden worden onbelangrijk.

Onze maatschappelijke structuur is nog steeds op het gezin, man, vrouw, huisje tuintje gebaseerd.

Zowel de man als de vrouw speelt daar dan ook zijn/haar maatschappelijke rol in, zowel naar de buitenwereld als in hun relatie naar elkaar.

De onuitgesproken verwachtingen die partners naar elkaar hebben vinden hun oorsprong in de ongeschreven wetten van geven en nemen. In de maatschappelijke verwachtingen die meer aanvoelen als verplichtingen.

De groepsdruk van hoe je een goede vrouw en moeder zou moeten zijn en hoe je een goede echtgenoot en vader moet zijn.

We kunnen niet lief hebben zonder het risico te nemen dat we ons kwetsbaar opstellen. De mogelijkheid dat de andere ons verlaat moeten we erbij nemen en we kunnen onze liefde daarvoor niet verzekeren. We lopen kans op pijnlijke ervaringen, op verlies, op groot verdriet en verschrikkelijk gemis, maar dat mag ons niet weerhouden om ons volledig bloot te stellen en weg te geven aan diegenen die we lief hebben.

daarvoor ontsierden. Met schaamte kijken we daarop terug en verlangen we naar die tijd dat die kleine ergernissen nog mogelijk waren.

We hadden het zo goed dat we ons in futiliteiten konden ergeren.

Het drama is dat we geen enkel besef hadden van hoe goed we het wel hadden en ons humeur toelieten om te verzuren door onbelangrijke kleine hindernissen die in elk leven aanwezig zijn.

Niet beseffen dat we gelukkig zouden moeten kunnen zijn met waar, met wie en wie we zijn, is in feite een groot gemis.

ele mensen zoeken een plek om tot rust te komen, aan de kust of op het platte land, in de bergen of in de bossen, maar je kan, wanneer je maar wil, dankzij de filosofie, je terugtrekken in je zelf.

Nergens is het rustiger en vrediger dan in je eigen ziel als die niet verstoord wordt door negatieve gedachten.

Met onze geest kiezen we onze levensfilosofie. We kunnen constant weerspannig zijn en als een ridder het kwaad willen bestrijden en vechten voor rechtvaardigheid of we kunnen ons keren naar het goede en ons daar zo veel mogelijk mee omringen.

Wie lang naar slechtheid kijkt neemt het risico dat de slechtheid naar hem kijkt en zo besmet wordt door negativiteit.

We geloven dat we met onze gedachten onze emotionele problemen kunnen oplossen.

Maar onze emotionele problemen zijn juist het gevolg van de manier waarop wij denken. We geloven dat onze gedachten voortkomen uit wie we zijn.

Het is nu juist die overtuiging die de grondlegger is van onze emotionele problemen.

Want onze gedachten komen niet voort uit wie we zijn maar ze zijn het gevolg van hoe we gevormd werden door onze opvoeders.

Ons jong breintje werd met beloning of straf volledig geprogrammeerd naar de normen van onze opvoeders. Dit mag en dit mag niet.

Dit is goed en dit is slecht.

Eindelijk mogen we begrijpen van wat voor kosmos wij deel uitmaken en we mogen de grootsheid ervan beseffen.

We kregen een korte tijd om helder inzicht te bekomen en ons vrij te maken van andere voorstellingen.

Ons leven in deze vorm is zo voorbij en de wegen die zich door toeval voor ons openden en ook voor ons gesloten bleven, brachten ons op het pad van inzicht en begrijpen.

Zoveel mensen rondom ons schijnen zich er niets van aan te trekken of er betekenis in het leven is of niet en zijn ijverig bezig met oppervlakkigheden.

Wat onze zintuigen waarnemen is een interpretatie van de werkelijkheid.

Het is onmogelijk om via onze zintuigen de werkelijkheid te zien.

Want de wereld van de vormen ziet er voor wezens met andere zintuiglijke capaciteiten volledig anders uit.

De wereld van de vormen is een steeds veranderlijke wereld waarvan de gedaanteverandering een reactie is op al de omliggende veranderingen.

Niets wat leeft is statisch en al wat sterft vergaat in nieuw leven.

Wat de meeste mensen zien zijn de verschijningen van de dingen maar niet de dingen zelf.

Het is als kijken naar de schaduw van dingen.

Er is zo‘n volksuitspraak die zegt dat wie niets doet, niets verkeerd kan doen en daarvan komen de haren op mijn arm rechtop te staan.

Toen me na een faillissement alles werd afgenomen en ik om hulp vroeg bij mijn ouders en mijn broers en zuster heeft niemand mij geholpen. Ik wist niet hoe ik de vijf kinderen eten moest geven en ik was bij mijn familie komen aankloppen om hulp.

Toen ik aan mijn broer vroeg hoe ik de kinderen naar school moest brengen nu ik geen auto meer had zei hij dat ik een taxi moest bellen.

Mijn ouders waren snel terug naar Italië gevlucht waar ze woonden en sloten zich zoals gewoonlijk af van alle problemen om daar van hun pensioen te kunnen genieten.

Een overduidelijk kenmerk van het leven is beweging.

Alles en iedereen beweegt dank zij een voorafgaandelijke beweging. Door de beweging van een ander werd je eigen beweging mogelijk. Alles wat beweegt wordt door iets anders bewogen.

Elke geboorte is het gevolg van een voorafgaandelijke beweging.

De bloem die door de beweging van de wind of de bij werd bestuift is door die beweging tot vrucht gekomen. De plant waarop de vrucht zich vormt groeit omdat de wolken regen hebben gebracht en de aarde vruchtbaar werd door de beweging van micro-organismen.

De kou hield alle geuren vast tot de dauw ze ontdooide.

De geuren stegen onzichtbaar als geesten op uit de gistende herfstbladeren.

Ooit zal ook mijn geest als een geur merkbaar zijn voor diegenen die me lief hadden.

Minuscule kleine deeltjes van wie ik was dwarrelen door de geest van mijn beminden. Ook in hen ben ik onsterfelijk aanwezig tot ik verdwijn in de vergetelheid van de volgende generatie. De bomen die ik plantte, de bloemen die ik zaaide die dragen mij zwijgzaam door de tijd .

Zolang wij inzicht missen zullen we het bestaande als onbestaand ervaren.

Het niet weten is voldoende.

Omdat we herhaaldelijk ondervonden dat inzicht het zien is van hetgeen we door onwetendheid niet zagen en op die manier iets als onbestaande werkelijk werd, dat we nu kunnen concluderen dat het onbestaande waarschijnlijk wel bestaat maar tijdelijk voor ons onzichtbaar is.

Deze instelling maakt het mogelijk om als een ontdekkingsreiziger te blijven reizen in de duisternis van het niet weten met de zekerheid dat we daar zullen weten.

De bewustwording is de reis in de onzichtbaarheid en het zien noemen wij dan bewust worden.

Het is een reis die eeuwig verder gaat en geen einde kent. Daarom verwacht je beter geen eindbestemming en moet de reis je doel zijn.

De dag dat ons iets ernstig overkomt hebben we geen last meer van de kleine ergernissen die ons leven daarvoor ontsierden. Met schaamte kijken we daarop terug en verlangen we naar die tijd dat die kleine ergernissen nog mogelijk waren.

We hadden het zo goed dat we ons in futiliteiten konden ergeren.

Het drama is dat we geen enkel besef hadden van hoe goed we het wel hadden en ons humeur toelieten om te verzuren door onbelangrijke kleine hindernissen die in elk leven aanwezig zijn.

Of we nu maar enkele jaren leven of 105 jaar oud worden wat verliezen we als we sterven? Het stuk dat we nog hadden kunnen leven, denken we dan. Maar niemand bezit de toekomst of het verleden, enkel het huidige ogenblik bezit je. En wat je niet hebt kan je niet verliezen.

Het leven is al miljoenen jaren hetzelfde. Na de nacht ontspringt de dag en de seizoenen herhalen zich al eeuwen op dezelfde manier. Het gaat niet over de lengten van dagen, het gaat over gelukkig zijn op dit moment.

Wat is een lang leven waard als je ongelukkig bent?

Is dan een kort en gelukkig leven niet veel mooier?

Het is omdat ik voorwaarts loop dat het landschap achterwaarts gaat.

Het is omdat de andere trein vertrekt dat ik de indruk heb dat mijn trein vertrekt.

Het is omdat ik naar het water kijk dat de eend op zijn rug vliegt.

Het is omdat het regent dat ik denk dat het tranen zijn die over je wangen rollen.

Het is omdat je zwijgt dat ik denk dat je het goed vindt.

Het is omdat je in mijn armen slaapt dat ik denk dat je mij lief hebt.

Het is omdat ik naar de sterren kijk dat ik denk dat jij daar ergens op mij wacht.