We kunnen zo diep in problemen verwikkeld zijn dat we op geen enkele manier uitweg vinden.

Ontsnappen uit de onmogelijkheid vraagt relativering.

Relativeren doe je door de situatie te vergroten of te verkleinen.

Ikzelf heb geleerd om mij uit de Nelson - greep van het probleem los te wringen en ga op een denkbeeldige toren staan zodat alle mensen kleiner worden dan mieren. Dan ga ik nog hoger zodat huizen blokjes worden en straten lijntjes.

Nu loop ik alleen.

Als een pelgrim op de weg die ook anderen gaan.

Maar alleen.

Ze hebben me zoveel verteld, zoveel geleerd. Overvol zit ik van meningen en gedachten, van waarheden, gezegden en spreuken.

Maar nu ga ik alleen.

We hebben eindelijk een bepaald evenwicht bereikt of anders gezegd, een soort veiligheid, een soort comfortabele levenssituatie, denken we, en we hebben geen nood meer aan verandering en blijven stil staan bij wat we weten en bij wat we denken.

De behoefte aan een denken dat het denken verandert is weg.

Of aan een ervaring die vorige ervaringen verandert, of aan een verbeelding die de vorige verbeeldingen verandert.

Aan een voelen dat de vorige gewaarwording verandert.

Aan een leven dat ons leven verandert.

We voelen ons eindelijk een beetje stabiel en willen dat het liefst zo houden.

Voel je soms de spanning van de opstandigheden bezit van je nemen?

Ga dan op de grond liggen in het gras of binnen op het tapijt.

Voel hoe de spanning zich in jouw lichaam vastgehecht heeft.

Voel het met dankbaarheid dat je lichaam de last op zich nam.

Voel nu opnieuw, maar niet van buiten naar binnen maar van binnenuit naar de plaats waar de spanning zich hechte. Met een liefdevolle en eerbiedwaardige houding dank je de energie die door je lichaam stroomt.

Je lichaam dat je helpt te voelen hoe het met jou gesteld is.

Je lichaam dat de drager is van zoveel misverstanden, meningen en gedachten die je ver weg houden van de zalige vrede waarvan het leven doordrongen is.

Je lichaam dat als een alarmcentrale je steeds aangeeft als er spoken in jouw gedachten dwalen.

De waarheid is voor iedereen gelijk ook al zeggen we dat ieder zijn eigen waarheid heeft.

Ieder heeft zijn eigen vergissing.

Daarom denken we dat iedereen zijn eigen waarheid heeft.

Was de waarheid voor iedereen anders dan was het de waarheid niet.

De ogen van ons lichaam zijn niet in staat om achter of in de vorm de betekenis te zien. Vorm zien verblindt de werkelijkheid achter en in de vorm.

We zien het drijvende water in de lucht niet, maar we zien wolken.

We zien de zuurstofmakers niet rondom ons maar wel de bomen.

We zien het karakter niet van die persoon maar worden aangetrokken door het lichaam.

Laat alle verkeerslichten op rood springen en hopelijk is er nog een file, dan duurt het nog wat langer alvorens je van me weg gaat.

Laat deze avond nooit meer eindigen en zet de tijd nu stil, wat is het mooi om hier bij jou te zijn.

Nu het trager moet vliegt de tijd voorbij.

Als netels niet meer prikken dan zijn ze doof.

De driehoek zit vast in de cirkel.

Als alles rondom mij verkleint tot het weg is dan heb ik jou nog.

Als iedereen me verlaat en ik alleen overblijf, dan heb ik jou nog.

Als de anderen me de rug toekeren en kwaad over me spreken, dan heb ik jou nog.

Jij bent bij mij als ik dronken ben van slaap.

Jij bent de eerste die ik zie als ik ontwaak.

Jij kijkt me zwijgend aan als ik ween.

Je glimlacht als ik lach.

Ons brein bezit een volledig aangelegd netwerk dat al de kennis en de wijsheid die er is en nog zal komen, kan dragen.

Het is alsof er onder de grond, midden in de bossen, de kabels klaar liggen om een volledige stad van stroom te voorzien. Het enige dat nog moet gebeuren is het verbinden van de nieuwe woningen en de straten aan het bestaande netwerk.

Voel je soms de spanning van de opstandigheden bezit van je nemen?

Ga dan op de grond liggen in het gras of binnen op het tapijt.

Voel hoe de spanning zich in jouw lichaam vastgehecht heeft.

Voel het met dankbaarheid dat je lichaam de last op zich nam.

Voel nu opnieuw, maar niet van buiten naar binnen maar van binnenuit naar de plaats waar de spanning zich hechte. Met een liefdevolle en eerbiedwaardige houding dank je de energie die door je lichaam stroomt.

Af en toe ga ik, om bij mezelf te komen, wandelen op een begraafplaats.

Op een dag stond ik naast een man die aan zijn eigen graftombe stond.

Zijn naam en geboortedatum waren reeds in de steen gegrift. Alleen de datum van zijn overlijden miste hij nog.

Hij treurde voor zijn overleden vrouw.

Het liefst was hij met haar meegegaan.

Het leven was al zijn glans en vrolijkheid verloren en hij kon haar dood maar niet aanvaarden.

Hij had spijt van wat hij haar niet gezegd had toen ze nog leefde, van

al die dingen die hij nog zo graag met haar samen gedaan had en waarover ze zo dikwijls hadden gepraat.

In de nabijheid van die oude boom voel ik me altijd goed.

In de warme zomer ga ik met mijn rug tegen zijn stam zitten en kijk ik naar de kruin die me schaduw geeft.

De wind ritselt door zijn bladeren en het is alsof ze dansen en zingen om mij te beroeren.

Reeds na enkele keren vertelde de boom mij zijn geheimen die hij bewaard had in de stilte.

Onder zijn kruin hadden vele mensen gezeten en had hij hun gesprekken opgevangen en bewaard.

Landbouwers die er middagpauze hielden en over oogst en regen praatten maar ook verliefden zochten hem op en deelden hun dromen met elkaar. Ze hadden hun namen in zijn schors gekerfd.

Ook had hij moedelozen ontmoet die zijn takken wilde gebruiken om er mee op te houden maar zijn laagste takken waren te hoog en ze weenden het onder hem uit.

Er is altijd al bewustzijn geweest.

Ook al was er niets.

Vanuit het bewustzijn is de ontplooiing ervan ontstaan. Het leven ontrolt zich in haar werkelijkheid.

Het tijdstip waarop het iets uit het niets ontstond is niet te bepalen omdat er geen tijd bestond. De plaats waarop dat gebeurde is onbekend omdat er geen ruimte bestond. Het enige dat bestond was de kern, het zaad, de oorsprong, de bron waaruit alles zou ontstaan.

Hartstocht, emoties en gevoelens worden door de mens blindelings nagejaagd om zo veel mogelijk aangename gewaarwordingen te bekomen. De noden van ons lichaam eisen ons hele wezen op. Tot in het absurde tracht de mens zichzelf te verwennen met aangename prikkels.

Als verslaafden werken we ons te pletter om zo veel mogelijk te verwerven. Een wedloop om de sterkste en de grootste te worden om macht en aanzien te verwerven.

Gisteren heb jij een planeet bedacht die onmiddellijk in het universum een plaatsje kreeg. Een plaats waar we samen bloemen kunnen zaaien in kleuren die nog niet bestaan.

De bodem is doorzichtig als glas en de boomwortels glinsteren als diamanten.

Spelend springen we in de rivier en we versmelten met het water en elkaar om daarna als damp met de wolken door de lucht te reizen naar onbestemdheid. Lachend schep je vliegende konijnen en gouden kevers die gedichten schrijven in het zand.

Het was alsof alle bomen en struiken applaudisseerden toen ik naar de regen luisterde en me af vroeg wie ze eerden?

Wat is het waard om te eren?

Is niet elke schakel, hoe minuscuul ook, belangrijk?

Is het succes niet te verdelen onder alle onderdelen? Zijn de figuranten niet even belangrijk als de acteurs?

Ondersteunen ze niet de acteurs op de set zodat dezen kunnen schitteren?

Is gezelligheid niet een verzameling van verschillende elementen die in relatie met elkaar de sfeer bepalen?

Mooie verlichting, leuke muziek, vriendelijke mensen, lekkere versnaperingen en drank, goede temperatuur, mooie omgeving, comfortabele zeteltjes ...

De waslijst van taken en verantwoordelijkheden lost zich zelden op. Elke dag komen er steeds weer nieuwe dingen bij zodat je lijstje nooit leeg geraakt.

Dat is voor iedereen zo.

Zelfs de gepensioneerden hebben het druk.

Ouder worden betekent hoe langer hoe meer leren leven met vergankelijkheid.

En zolang we vergankelijkheid als de weg naar het einde beoordelen zal het ons afschrikken.

Heb je al gemerkt hoe de prachtige roos zich verslenst in een rozenbottel die het zaad in haar buik draagt van nieuwe rozen?

Hoe lang is het geleden dat je op je rug in het gras lag en naar de figuren in de wolken keek?

Ze veranderen constant van vorm.

Ruil duisternis voor licht.

Onwetendheid voor begrip.

Begrijpen voor aanvaarden.

Verzet voor overgave.

Dan verjaag je alle angst.

Want angst ontstaat in de duisternis, in de onwetendheid, in de onzekerheid, in het grijpen zonder aanvaarding.

Fluistert stilte in mijn hoofd.

Het is alsof ze mijn gedachten weg wil blazen.

Al wat ik weet.

Al wat ik vrees.

Al wat ik hoop.

Ze neemt het met haar mee als de geur van bloemen op een zomeravond.